|
Kestaneci
Yıllardır görmediğim bir arkadaşımla karşılaşıp hal hatır sorarken yanımda yere saçılan kestaneleri fark ettim.
Bayram tatili için geldiğim İzmir'de kızımı babamın mezarına götürmüş, arkasından Alsancak'a inmiştim.
Ahmet Priştina'nın on metre berisinde yatan babamı İzmir'in efsaneleşen başkanıyla birlikte toprağa vermiştik.
Kaderin cilvesi, bir şubat günü kaybettiğim babamın ardından Priştina'yı da aynı mezarlıkta toprağa vermiştik.
Alsancak'ta karşılaştığım arkadaşımla birbirimizi görmediğimiz yılların muhabbetini yapıyorduk. Ne kadar değiştiğimizi veya değişmediğimizi anlatıyorduk birbirimize ki o kestaneler yere düşmeye başladı.
Genç bir adam üzeri kestane ve modern bir mangalla kaplı seyyar arabasını, tıpkı olimpiyatta yüz metre finaline girmiş bir yarışçı gibi iterek hızla yanımızdan geçti.
Elindeki arabaya diyalize bağlı bir böbrek hastasının makinesini sahiplendiği gibi sahip çıkmıştı. Gözü kimseyi görmüyordu.
"N'oluyor" demek için etrafa bakarken onu gördüm.
Yarışı kazanma şansı olmadığını biliyordu.
Altı delik ayakkabılarıyla şansını limitine kadar zorluyordu.
Finale kalmasının bile bir mucize olduğunun farkındaydı adeta ama sportmence yarışıyordu.
Bebek arabasından bozma bir seyyar satıcı arabasını bedeninde kalmış son bir güçle itiyordu ama o da çizgiyi göğüslemesinin olanaksız olduğunu kabul etmişti.
Arkasından sivil giyimli ve ondan daha hızlı üç-beş genç adam geliyordu.
Bayram alışverişi için sokağa çıkmış herkes buz kesmiş adeta polisiye bir film izler gibi seyrediyordu olup biteni...
Bize yaklaşırken can havliyle yan sokağa döndü, arabasını son bir kez itmeye çalıştı, sonra gerçeği kabul etti, finiş çizgisi çok çok uzaktaydı.
Onun bedenini tüketen koşulların onu taşıyamayacağı bir uzaklıkta.
Ufak tefek, kavruk biriydi.
İnanılmaz ölçüde sakin ve sessizdi.
Hiç isyan etmedi, yenilgisini büyük bir tevekkülle kabul etti.
Önce yavaşladı, arkasındakilerle arasındaki mesafe iyice azaldığında o durmuş, teslim koşullarını hazırlamıştı bile.
Yıllardır görmediğim arkadaşımı unutmuş, kaderine teslim olmuş kestaneciyi izliyordum.
Bir bayram arifesinde belediye zabıtalarıyla girdiği yarışı kaybetmenin hüznünü bütün onuruyla taşıyordu.
Evinde karısı, çocukları veya bayram harçlığı bekleyen torunları var mıydı, bilmiyordum. Bayram sabahı evine ekmek alacak parası olup olmadığını da bilmiyordum.
Ancak ekmek parasını onuruyla kazanmak isteyen, zabıtaya yakalanınca da yavşayıp yalakalık yapmayan bir adamı izliyordum.
Sessizce mangalını ısıtan piknik tüpünü söküp o derme çatma arabadan çıkardı. Ardından üzeri kimi tam, kimi yarım pişmiş kestanelerle dolu mangalını indirdi.
Sonra o uyduruk arabasının üzerindeki muşambayı söktü
Zabıtalar kırmızı bültenle aranan bir katili yakalamış gibi dikkatliydi.
Kestaneci hiç konuşmadı, hiç itiraz etmedi.
Peşindekilerin de görevini yaptıklarını biliyordu ama evine üç kuruş götürmek için başka çaresi yoktu.
Zabıtaların götürmeye hazırlandığı arabanın altından en son eskimiş, lime lime olmuş bir yağmurluk çıkardı, üzerine geçirdi.
Etrafta toplanmış ve bayram öncesi bir kestaneciyi cezalandıran zabıtaya öfke yağdıran kalabalığın farkında bile değildi.
Kestanelerini ziyan etmemek, küçük tüpüne, mangalına sahip çıkmak çabası içindeydi.
Yanına yaklaşıp cebine bir taksi parası sıkıştırdığımda bile yüzüme bakmadı, sadece "Sağol abi" demekle yetindi.
Ne arkadaşımla sohbet, ne İzmir'de gün batımının keyfi kalmamıştı benim için.
Zabıtalar kendilerine öfke yağdıran görgü tanıklarıyla tartışıyordu.
20-30 metre yürüyüp Kordon'a çıktım, birbiri ardına sıralanmış ve kestanelerini rahatça satan kestanecilerin yanından geçerken hayatın gerçeğini bir daha kabullendim. Hayat hiç kimseye adil davranmıyordu, kestaneciye bile...
|
