Güzel bir genç kadındı. Sarışın, yeşil gözlüydü ve yaşından daha olgun görünüyordu. Bedeni erkenden ergenliğe girmişti. Orgazm olamıyordu. Hatalı ilişkilerin peşinden koşuyordu. Hatta o hatalı erkeğin kendisinden talep ettiği olmadık şeylerin hepsini ona sunuyordu. Sorgusuz, sualsiz... Oysa eve dönüp yatağında tek başına kaldığında ne kadar umutsuz ve yalnız olduğunu fark ediyordu. Kendisini değersiz hissediyordu. Ama aynı şeyleri sanki hipnotize olmuş gibi yapmaya devam ediyordu. İlerde kendi bedenine zarar verebilecek kadar tehlikeli bir durumdur bu. Bilinçaltı, kişinin kendini cezalandırmasını sağlayabilir. Ama sokağa çıktığında saygın bir hanımefendi olduğunu hissediyor, kız arkadaşlarına kendi yaptıklarının tam tersini, yani saygın ve değerli hissettirecek davranışlarda bulunmalarını öğütlüyordu. Çalışmaya başladığımızda, aile içinde dayısının, hem de herkes aynı evdeyken, onu taciz ettiğini ortaya çıkarttık. Üstelik hiç kimseye anlatamamış çünkü henüz sadece beş yaşındaymış.
ÇOK ÇABUK UNUTUYORUZ
Çocuklara tacizi hepimiz duyuyoruz. Anne ve babalar olarak endişeye kapılıyoruz, hatta onlardan nefret ediyoruz. Ama galiba çok da çabuk unutuveriyoruz. Daha geçtiğimiz kış Türkiye'de patlayan çocuk taciz olaylarıyla hepimiz sarsıldık. Ama yeterli tepkiyi verdik mi? Ya da bir daha olmaması için nasıl bir önlem aldık? Çocuklarını okula yakın ikâmet ettikleri halde yatakhaneye yollayan aileleri ne kadar bilinçlendirebildik? Bu hafta erken cinselliğin ve tacizin çocuklarımızın hayatında nasıl etkiler bırakabileceğini konuşalım istedim. İstatistiklere yansımıyor ama Türkiye'de ciddi boyutta aile içi cinsel taciz de var. Çok acı da olsa bunu konuşmamız gerekiyor. Üstelik bunu sadece babalar kızlarına yapmıyor, küçük oğlan çocukları da tacize maruz kalabiliyor. Mesela aile içindeki buluğ çağına ermiş genç delikanlılar, kendilerine ses çıkartamayacak ufak oğlan ya da kız çocuklarını cinselliğe zorlayabiliyorlar. Dayılar, amcalar bile bunu yapabiliyor.
YAŞANANLAR ÇOK AĞIRDIR
Bunu hepimiz birbirimizden korkalım diye yazmıyorum. Sadece gözümüz çocuğumuzun üzerinde olsun. Onları savunmasız bırakmayalım. Başka evlere bırakıp işe gitmeyelim. Mümkünse her zaman gözlem altında tutalım ve eğer durup dururken belli bir akraba ya da arkadaşın evine gitmekte direnç gösteriyorsa, muhakkak onlara kulak verelim. Nedenlerini soralım. Onların bize anlattıklarına inanalım. Ve eğer böyle bir olay başlarına gelmişse, bir pedagog ya da psikiyatra başvuralım. Sevgili okurlar. Bir çocuğun bilinçaltı, sert tacizler sonucunda tuhaf bir şekle bürünür. Hafıza ve kimlik bölümü çeşitli bölümlere ayrılır. Bunu bal peteğine benzetebiliriz. Her bir petek, farklı bir kimlik ve bellek tutmaya başlar. Çünkü henüz mantığı gelişmemiş bir çocuk için yaşananlar çok ağırdır. Bu bölümlerden her biri, kendisinin gerçek olduğunu sanır. Diğer bölümlerden habersizdir. Kişinin kendisi hangi bölümden hareket ediyorsa, ömrü boyunca kendini o karakterde ve o karakterin tuttuğu hafızanın verdiği olayları yaşamış gibi hisseder. Bu tarz problemler, bilinçaltındaki bölünmeden kaynaklanır. ABD'deki Mormonların çocuklarında yapılan araştırmalarda, bu tarz çok vakaya rastlandığı gözlemlenmiş. Bu tarz kişiler, zihin kontrolüne açık hale geliyorlar. Manipüle ediliyorlar. Kullanılıyorlar. Bazı ülkelerde zihin kontrolü yapmak isteyen gruplar, hatta belki gizli organizasyonlar bile zihin kontrolüne tabi tutmak istedikleri kişileri şiddetli cinsel taciz kullanarak bölünmüş kişiliklere ayırabiliyorlar. Çocuklarımız çok kıymetli. Onları kime emanet ettiğimize bakalım. Çok dikkatli olalım. Elbette her tacize uğrayan kişilik bölünmesine uğramaz. Ama neden risk alalım ki?
