Şirin Sever'in sunduğu, a Haber'de yayınlanan 'Jurnal'e önceki akşam son romanı 'Gönül Meselesi'yle Tuna Kiremitçi konuk oldu. 10 yıl önce kaleme aldığı 'Git Kendini Çok Sevdirmeden' adlı romanındaki karakterlerini tekrar bir araya getiren, aralarına başörtülü bir kızı da ekleyen Kiremitçi, romanın perde arkasını 'Jurnal'de anlattı:
Roman karakterleri yaşlanmıyor ama biz yaşlanıyoruz; onlarla aynı yaşa geldim, onları daha iyi anlayabildiğimi hissediyorum. Bu geri dönüş, içsel yolculuğum açısından da çok anlamlı oldu.
MANEVİYAT ROMANI
Gençken insan daha çok kendini beğendirmek istiyor. O zaman alkış almak arzusu ile yazı yazıyormuşum, daha iyi yazmak, "Vay be ne yazmış" dedirtmekmiş amacım. Şimdi ise kesinlikle yazarlığın bir ego meselesinden çok, bir hizmet meselesi olduğunu düşünüyorum. İnsanlar arasında bir gönül bağı kurulmasına aracı olabiliyorsa kitabım, benim için çok daha anlamlıdır.
'Gönül Meselesi'nin maneviyat üzerine bir roman olduğu söylenebilir çünkü bizim gibi hızlı gelişen toplumlarda, bir maneviyat sorunu yaşanıyor. Hayat hızlanıyor, kimsenin küçük şeyleri anlayacak zamanı kalmıyor. Bu da insanları manevi arayışlara sürüklüyor.
Son yıllarda tefekküre çekilme halim oldu; gençken meraklısı olduğum Doğu düşüncesine yöneldim. Yalınlık, duruluk benim için önemliydi. İlk romanımdaki naifliğime geri dönmek istedim.
AYIRAN SİYASETTİR
Ben birkaç yıl önce bir köşe yazısı yazmıştım 'Başörtülü Esas Kız' diye... "Neden dizilerde başörtülü yok?" diye sorgulamıştım. Sonrasında okurlarım da bana sitem etti; "Böyle diyorsun ama senin romanlarında da başörtülü kadın yok" dediler. Doğru, haklıydılar. Edebiyat, siyaset gibi değildir. Siyaset insanları ayrıştırır, edebiyat ise onları birleştirir.
BİRLİK YARATMALIDIR
Roman farklı kimlikteki insanlar arasında bir duygu birliği yaratıyorsa, o çok şanslı bir romandır. Hayat tarzlarımıza ya da etnik kökenlerimize göre ayrılarak, kompartımanlar halinde yaşayamayacağımızı düşünüyorum.
Hiç kimse yekpare değildir, başörtülüler arasında da daha modern ya da daha gelenekçi olanlar vardır. Tıpkı başörtüsüz kadınların dünyasında olduğu gibi... Muhafazakârlık inanç meselesinden çok kafa yapısı meselesidir. Bir insan komünist olup muhafazakâr da olabilir. Bu yeniliklerden korkmak ya da korkmamakla ilgilidir.
EDEBİYATI BIRAKMAK ÇOCUKLUK
Bir dönem yazma konusunda ısrarlı olursam, ezileceğimi hissettim ve roman yazmayı bıraktım. Çünkü Türkiye değişiyordu, edebiyat dünyası değişiyordu. Edebiyat dünyası içindeki güç dengeleri de değişmeye başlamıştı. Ben o sıralar ortada fazla geziniyordum. Efendi gibi kenara çekilmezsem, işin sonu iyi olmayacaktı. Ama artık o dengeler önemini kaybetti. "Ben bırakıyorum edebiyatı" demek çocukluk! Bu insanın kendisini çok önemsemesinden kaynaklanıyor.
Son 2.5 yılımı Türkiye dışında geçirdim, Doğu felsefesi ile ilgilendim. Hayatın akışını hissedip kendimizi ona teslim etmemiz gerekir.
"ÖLMEDEN ŞARKILARI KAYDET!"
Ben hep kendime bakarım, etrafı suçlayan biri değilimdir. İlk filmimi 200 bin kişi izlemişti. Daha çok kişi izlese, daha çok film yapma şansım olacaktı. Ancak şu an bulunduğum noktadan şikayetçi değilim. Köşe yazarlığını seviyorum ama romanı yazarken köşe yazmamak işime geldi. Romana odaklanmak çok güzelmiş. Arkadaşlarım ölmeden evde yaptığım şarkıları kaydetmem konusunda da beni dolduruşa getiriyorlar.
