Meryem Uzerli'yi herkes gibi ben de çok seviyorum. Bir kere son derece doğal ve mütevazı. Kısa zamanda eriştiği büyük şöhretin rüzgarı, onu önüne katıp sağa sola savurmadı.
O hâlâ Türkiye'ye ilk geldiği günlerdeki sevimli, içten ve şaşkın genç kız...
Ona duyulan sempatiyi katlayan ise Meral Okay'ı anma gecesinde yaptığı o şahane konuşma olmuştu.
Tevazu ve samimiyet bir insanda bu kadar mı 'gerçek' durur?
Kim ne derse desin, Meryem'in oyunculuğu da giderek katmerleniyor. İlk başlarda büyük bir handikap olarak önüne konulan dil sorununu, 'sempati kolyesi' gibi boynuna takmasını bildi.
Üstelik, kariyerini tehdit etmeye başlayan kilo problemini de geç olmadan çözüp profesyonelliğini kanıtladı.
Şimdi geriye Meryem'in halletmesi gereken küçük bir sorun kaldı:
Meryem; Hürrem Sultan'ın gel-gitlerini canlandırırken bu duygu yoğunluğunu en üst düzeyde ifade etmek için fazlaca mimik kullanıyor. Ama bunu bazen öyle abartıyor ki, küçük bir 'hiddet' sahnesi ister istemez gereksiz bir 'şiddet' gösterisine dönüşüyor.
Bunu yönetmen Taylan Kardeşler özellikle mi Meryem'den istiyor bilemiyorum ama bu 'doz aşımı' zaman zaman 'yapıştırma' izlenimi yaratıp karakterin inandırıcılığını tehdit ediyor.
Biliyorum, "O kadar kusur, kadı kızında da olur" diyeceksiniz ama gönül, kısa zamanda alışıp sevdiğimiz Meryem'in 'kusursuz' olmasını arzuluyor; ne yapayım?