Çarşamba akşamı Number One'ın sponsorluğunda gerçekleştirilen Kaptan Phillips filminin özel gösterimindeydim. Çarşamba gibi televizyon köşemize malzeme yağacak bir günde tercihimi sinemadan yana kullanmamın ceremesini, sabaha kadar kayıtları izleyerek çeksem de, Kaptan Phillips'i seçtiğim için hiç pişman olmadım. Çünkü Türkiye açısından zamanlaması muhteşemdi.
Kaptan Phillips, komuta ettiği kargo gemisinden 2009 yılında Somalili korsanlar tarafından kaçırılan ABD'li bir kaptanın yaşadığı kabusu konu ediniyor.
Öykü, sırtını gerçek bir olaya dayandırmasına rağmen, hemen her Tom Hanks filminde olduğu gibi finalinde Amerikan milliyetçiliğine çıkarımda bulunabilmek adına hikaye biraz eğilip bükülüyor. Buna rağmen bugüne kadar baştan sona soluğum kesilerek izlediğim ender macera/aksiyon filmlerinden biri olduğunu söyleyebilirim.
Film, sadece rehin alınanların değil, korsanların da 'insan' olduğunu, onların da kaygıları, korkuları, idealleri ve hayalleri bulunduğunu hatırlatarak olaya farklı bir bakış açısı getiriyor. Yokluk içinde yaşayan insanların nasıl teröre, ölüme 'mahkum edildiğini' anlatması açısından objektif mesajlar içeriyor. Aynı zamanda her dakika ölümün soğuk nefesini ensesinde hisseden bir rehinenin nasıl bir ruh haline büründüğünü de psikolog titizliğinde analiz ediyor.
Filmi benim için cazip kılan ise, kaçırılan THY pilotlarının serbest kaldığı günlere denk gelmesiydi. Bizim pilotlar, haftalarca çektikleri onca zulüm yetmezmiş gibi dönüşlerinde bir de 'medya işkencesine' maruz kalmışlardı. Serbest kalacakları müjdesini aldıkları an yaşadıkları sevinç, ekranlara 'Kendilerini kaçıranlarla birlikte vur patlasın, çal oynasın göbek atıyorlar' tonunda yansıtılınca ikinci bir travma yaşadılar. İçlerinden biri, basın toplantısında şöyle dedi: "Bu haberlere üzülmedim. Çünkü ben cehennemi yaşadım, beni artık kimse üzemez. Ama babam görünce üzüldü..."
Haberi; sormadan, araştırmadan, pilotlara telefon açıp işin aslını bile öğrenmeden yazan, ekrana yansıtan meslektaşlarıma tavsiyem; 'Kaptan Phillips' filmine gidip azıcık 'empati' yapmalarıdır!
