Çocukluğunuzda öpüp koklayamadığınız...
Onunla oyunlar oynayamadığınız...
Gücüne, kuvvetine sığınamadığınız... Kahramanınız kılamadığınız bir babanız varsa eğer; bir yanınız hiç büyümez.
Işın Karaca'nın babası Ali Büyükkaraca, 30 yıl sonra bir televizyon programında ortaya çıkıp, kayıp yılları hiç yaşanmamış gibi, sanki kızının yanından daha dün ayrılmış ve hiçbir şey olmamış gibi, "Ben onun babasıyım" deyince; "Böyle bir durumda ne hissedersiniz? İçinizdeki kayıp çocuk yeniden ortaya çıkar mı?" demiştim.
Ben, buradan; hiç kan bağım olmayan Işın'ı anlayabildim, empati kurabildim. "İçimdeki kız çocuğu hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Hem de öz babam yüzünden" sözlerini çok önceden yüreğimde duyabildim, onu anlayabildim.
Ama kan bağı olan babası anlayamamış.
Işın Karaca hamile...
Doğumuna günler kala, ona bu travmayı yaşatan babaya "Bir kere yetmedi. Bir kere daha attın kızını kederlere" diye bağırmak geliyor içimden.
Madem bugün bayram...
Birbirinizi sevin, affedin, kırgınlıkları giderin falan demeyeceğim.

IŞIN SINAVA ÇEKİLİYOR
Madem bugün bayram; çocuklarına hiçbir bayramı yaşatmayan bütün o terk edip gitmiş kaçak babalara, "Önce siz kendinizi affedin" diyeceğim. Önce kendinizi affedin siz... Çocuklar hayatı anne-babanın rehberliğinde öğrenir. Şimdi babası öğretmediği derslerden Işın'ı sınava çekmeye çalışıyor.
İstiyor ki; bu sınavdan başarılı çıksın.
İstiyor ki; "Aman baba! Açtım kollarımı gel bana" desin.
Yok öyle yağma!
Babasız çocuklar 'mucize' çocuklardır.
Tıpkı Işın Karaca gibi... Yani; Işın'ın artık babayla hiçbir 'mecburiyeti' yok. Çünkü o çocukken yenmiş bütün eksikliklerini...
Bütün boşluklar doldurulmuş.
Yazdıklarım sadece Işın'la ilgili değil.
Artık evlilikler çok kısa sürede noktalanıyor, olan çocuklara oluyor. Çocuk çoğunluk anneyle kalıyor, baba gidiyor. (Tabii ki, evladına dört elle sarılan babalar da var.) Ama duyduğum hikayeler çoğunlukla birbirine benziyor.
Soru: Baba nerede?
Yanıt: Koca bir boşluk...