Yarın İstanbul'da tarih yazılıyor.
Pink Floyd'un efsanevi kurucusu Roger Waters'ın 'The Wall' konseri, Türk hayranları ile buluşacak.
Konseri Washington'da izlemiştim.
O kadar yaratıcı, etkileyici, motive edici epik bir şov ki; her şarkının, görüntünün ve imajın bir koreografisi var.
Müzik, tiyatro ve sinema bir arada... Gerçeküstü bir his... Şovun olağanüstü teknolojik sihirbazlığını bir kenara bırakın, sadece bir rock konseri olarak bile muhteşemdi.
Yarın aynı tecrübeyi tekrar yaşayacağım.
Ancak konsere gidenler için ufak ama önemli bir tüyo vereyim...
Roger Waters'ın konserlerinde en sinir olduğu şey neymiş biliyor musunuz?
Waters, bu konuyla ilgili olarak "İnsanların konser sırasında sürekli cep telefonları ile resim ve video çekip, birilerine göndermesi... Gözünüzün önünde sizin yaşadığınız muhteşem bir tecrübe var, ama aklınız telefonunuzda ya da başkalarında" diyor.
Çünkü böyle bir konseri Twitter'dan naklen paylaşma derdine düşersiniz; o muhteşem tecrübeyi orada olduğunuz halde resmen kaçırırsınız. O anki tecrübenizle bütünleşemezsiniz. İnsanlığımızı biraz unutmaya başladığımız şu dönemlerde; insan olduğumuzu hatırlatacak bir tecrübe çünkü...

EMPATİ YETENEĞİ
Roger Waters, "İnsanların bir seçimi var. Başkaları ile empati kurma seçimi... Empati yeteneğini kaybediyorsan, artık insan degilsindir" der.
Empati yeteneğimizin olmadığını bir düşünseniz; ya başkalarının başına gelenleri, ıstıraplarını hiç umursamasaydık?
Bu dünya, yaşanılması imkansız bir yer olurdu.
Belki de yaşadığımız dünyada gittikçe artan nefreti ve yalnızlığı durdurmak için ilk adım; kendi kötü tecrübelerimizle nasıl yüzleştiğimizi fark etmek. İnsan, kendisi ile yüzleşmeye karşı koyduğu sürece değişmesine imkan yok...
Yaşadığınız bir acıyı yok edemezsiniz. Ama içinizde yarattığı hissi daha akıllıca kullanmak, hafifletmek ya da daha yapıcı bir kanala yönlendirmek sizin elinizde...
Yaşım ilerledikçe, insanların içlerini daha iyi anlıyorum. Olumsuzluklarını şahsi almak yerine; savunma sistemlerinin ardında izole olmuş korkularını görebiliyorum.
Başkalarının da beni olduğum gibi tanımalarını artık risk olarak görmüyorum.
Çünkü zamanında o 'savunma sistemimi' korumak için ne kadar enerji harcamış olduğumun farkındayım.