Sevginin çok saf ve güzel bir şey olduğunu söylüyoruz.
O halde neden 'sevmek', çoğu insanın enerjisini tüketiyor?
Yaşantınızı şöyle bir gözden geçirin. Son 10 yılda ilişkilerinizde verdiğiniz kararların ve tavrınızın, bugün içinde bulunduğunuz şartlarla ne kadar yakından alakalı olduğunu göreceksiniz.
Ait olma hissi, kendi yalnızlığından kurtulabilmek, kimlik arayışı, prestij, kesinlik ihtiyacı, güvence...
Eğer sevgi anlayışınızı sadece bu değerler kontrol ediyorsa, 'beklentiler' ve 'gerçek' arasındaki mesafeyi kapatmakta zorlanırsınız. Eskilerin dediği gibi; beklenti ekersen, hayalkırıklığı biçersin.

BİLİNCİNİZİ DİNLEYİN
Kaybetme korkusu ile yaşanan hangi sevgi, şimdiye kadar nefes alıp hayatta kaldı ki? 'Yıldırım hızı ile aşk'a inanıp her seferinde duygusal yıkım yaşıyorsanız, belki kalbinizi dinlemeyi bırakıp biraz bilincinizi dinlemenin zamanı gelmiştir.
Bilinciniz size ne söylüyor?
Benimki şunu söylüyor: Yıllar sonra anlıyorum ki; bir ilişkiyi götüren şey, sahip olma ihtiyacı değil.
Değeri olan hiçbir şey bir anda gelişmiyor. Birisini zaman içinde tanıyıp anlamanın ve anlaşılmanın ruhunuzdaki etkisi çok daha derin, güzel ve kalıcı.
Yavaş yavaş, adım adım ilerleyerek inşa ettiğiniz bir arkadaşlık, güveni besliyor.
Kiminle beraber olursak olalım; hepimiz her zaman biraz tatminsiz, yetersiz, boş ve yalnız hissedeceğiz kendimizi.
İnsanın doğası böyle; kaçarı yok...
O yüzden yalnızlığınızı, yetersizliğinizi, boşluğunuzu tamamlamak olamaz birlikte olduğunuz kişinin görevi... Hayatınıza ruhen katkısı var mı? Birlikteliğiniz sizi daha iyi bir insan yapıyor mu?.. Zaman içinde önem kazanan şeyler bunlar... İlişkinizi kurallar veya standartlara bağlayarak sabote etmeyin.
Bu, sorumsuz olmak demek değil; birbirinizi hem sıkmadan, hem de birbirinizden uzaklaşmadan sevmenin dengesini bulabilmek demek... İşte o zaman beklentilerin ve belirsizliğin içinizi kemirmesine izin vermeden, oyun oynamadan, kendi gerçeğinizi saklamadan yaşayabilirsiniz sevgiyi...