Başkalarının canını yakma konusunda hiç tereddüt etmeyen bir adamın canı yandığında ne hissedersin? Ben kendi adıma, İbrahim Tatlıses'in vurulduğunu öğrendiğimde bunun cevabını öğrendim: Boşluk! Ve asla şaşırmadım. Onunla ilgili iki şeyi çok iyi biliyorduk çünkü: 1- Muhteşem bir tenor. 2- Adı her zaman şiddetle beraber anılan adam. Ha, bir de üçüncüsü var tabii: Kadın döven, tekmeleyen, yumruklayan insan! Hatta beraber olduğu iki kadın, canını sıkacak işler yaptığında ayaklarından vurulmuştu ki, bunlardan biri evladının anasıydı. Gerçi bu olayları gerçekleştirenler yakalandığında; kendilerini kimsenin azmettirmediğini, İbo Abi'lerinin canını sıktıkları için bu kadınları kendi insiyatifleriyle vurduklarını söylediler. Yani İbo'nun suçu yoktu ama işte, sinek büyüktü ve mideyi fena bulandırıyordu.

İDO BENİ MAHVETTİ!
Kimsenin olmasa da, en küçük oğlu İdo'nun dualarının kabul olmasını canı gönülden diliyorum şimdi ben. Sadece ve sadece onun haline çok üzüldüm çünkü. "Baba şimdi değil, ne olur şimdi ölme, sana ihtiyacım var" demiş ya! Bitirdi beni, mahvetti. Kıyamam ben o delikanlıya. Bu dünyada iki gerçek gözyaşı vardır zaten. Biri ana babanın evladı için, diğeri de evladın ana babası için döktüğü yaşlar. Gerisi hikaye... Hastanenin bahçesini dolduran o kadınları anlamam da çok güç mesela... Benim gönlümü, kalbimi verdiğim, üzerine titrediğim, başımın tacı ettiğim adam; kalkıp ağzımı burnumu dağıtırsa, benim saçının teline kıyamadığım, bana hiç düşünmeden kıyarsa; başına böyle bir iş geldiğinde oturup da "İyi oldu" diyecek halim yok ama yine duyduğum koca bir hiçlik olurdu herhalde. "Allah yardımcısı olsun" derdim ama gidip de diğer paraladığı kadınlarla birlikte hastane kapısına yan yana dizilip gözyaşı dökmezdim. 'Stockholm Sendromu' dedikleri de tam olarak bu herhalde!