Dün tam 1 milyon 851 bin 326 kuzucuk için çok zor bir gündü.
Hayatlarını değiştirecek iki sınavdan ilki için dün ter döktüler.
Kıyamam ben onlara. İçlerinden biri de benim, bizim kuzucuktu. Yeğenim; yani ablamın oğlu Emir.
Emir'in ve dün o sınavda geleceklerini arayan tüm gençlere, melekler yardımcı olmuştur umarım.
Bu vesileyle, çocukların hayatını birkaç saatlik iki sınava sıkıştıran düzenin de köküne bir an önce kibrit suyu dökülmesini canı gönülden dilediğimi belirtmek isterim.
Biz Emir'e her zaman bu sınav sonucunun onun başarısı için bir ölçüt olmadığını, geleceğinin bu sınava bağlı olmadığını ve rahat olması gerektiğini, ne olursa olsun hep arkasında olduğumuzu söyleyip durduk.
Ama çevremde ne manyak aileler görüyorum.
Çocuklarının o küçücük omuzlarına bin bir yükü bindirmişler, kamçılıyorlar: "Koş kızım, koş oğlum koşşşş!"
Bu sınavdan başarılı olamazlarsa; ailelerinden takdir ve onay görmeyeceklerini düşünüp büyük bir stresle sınava giriyorlar. Başarısız olurlarsa da vay hallerine.
Yapmayın ne olur!

ÜZMEYİN ONLARI
Bu hayata tutunmak, yer edinmek, başarılı olmak için elbette 'eğitim şart' ama çocukları istemedikleri bölümlerde ezbere okutmak da iş değil. En azından kendi seçimlerini, kendileri yapsınlar.
Onlar sizin canınız. Onlara vereceğiniz sevginin dışında bu kadar saygıyı hak ediyorlar.
Üzmeyin benim kardeşlerimi, lütfen!