Yaşadığım yerde, Alaçatı'da yani; kocaman evi olmuş ama vicdan sahibi olamamış bir aile var. Evlerini korusun diye bir köpek almışlar ama hayvanı evin dışındaki duvarda bir metrelik zincirle bağılı tutuyorlar.
Kulübe diye yaptıkları şey; köpeğin içine bile sığamadığı, derme çatma pislik içinde bir rezillik. Aynı yerde yatıyor, yiyor, içiyor, hacet gideriyor. Önünde, yine pislik içindeki kaplarda; yemek diye evin çöpü duruyor.
Bazen iki-üç gün eve uğramadıkları oluyor. Hayvan o zaman, o bir metrelik zincirle, bütün gün güneşin altında kavrularak bekliyor. Yine de biz yanına gidince bir gayretle yerinden doğrulup kuyruğunu sallıyor, okşayalım diye zincirini zorlayıp başını bize doğru uzatmaya çalışıyor.
Eskiden olsa gidip sahibiyle kavgaya tutuşurdum ama içime bir fren sistemi geldi, yerleşti. Sabrediyorum ve işi medeni yollardan çözmeye çalışıyorum.
Her gün önünden geçip o köpeği güneşin altında yanarken gördüğümde içim parçalanıyor ama hırlaşarak, saldırarak bir şeylerin çözülmeyeceğini artık biliyorum.
Bir de hep dua ediyorum; vicdanın olmadığı yerlerdeki insan, hayvan, ağaç tüm canlıların Allah yardımcısı olsun diye... Siz de edin ve lütfen onları görmezden gelmeyin.