Yalnız beyni zinde tutar mı tutmaz mı bilemem ama kırmızı ete yüklenmenin bedeni hantallaştırdığı bir gerçek.
En azından benim gerçeğim bu.
Yanımdaki insanlar yemediği sürece haftalarca ağzıma sürmesem 'Nerede benim bifteğim, köftem?' demem.
Yanımda yenmesinin dışında bazen canım deli gibi kasap vitrinine dalmak istiyor ve aklıma geliyor ki ağzıma bir hayvanı tıkıştırmayalı aylar olmuş.
Benim canım istemese de metabolizmam istiyor yani. Artık isyan edip 'Et istiyorum ben, et gönder bana, kan gönder' diyor.
Yoksa bana kalsa çoktan vejetaryenim!
Ama işte şöyle de bir durum var; her seferinde fark ediyorum ki kırmızı ete yüklendiğim günlerde üzerime bir bizon sürüsü, bir ağıl, bir saban çöküyor.
Zaten tembel bir yapım var ama böyle olunca ekstra bir durgunluk, bitkinlik, ağırlık geliyor üstüme. Asabiyet bile yapıyor.
Zeytinyağlılara dönünce hop yine hafifliyorum, yolda yürürken ceylan gibi sekiyorum.
Çok denedim ve dikkat ettim; her seferinde durum bu.
Sebze-meyve ağırlıklı beslenmek iyidir iyi... Buna inanmayanlar; Ege'de yaşayan, 80'ini devirmiş ama hâlâ dipçik gibi dolaşan, dağda ot toplayan Girit kökenlilere danışsınlar. (Özellikle Kuzey Ege köylerinde yaşayanlara...)