Şahan Gökbakar'ın 'Recep İvedik' serisinden 'tiksinen' tayfadanım.
Tiksiniyorum çünkü Gökbakar'ın yarattığı tipleme öyle başarılı ki, ekranda denk geldiğimde adamın pis kokusu sanki burnuma geliyor ve gerçekten midem bulanıyor.
Fakat tiplemeyi başarılı bulmam, filmin bütünü için aynı şeyi söylememi gerektirmiyor.
Tamamen küfür ve gaz çıkarma üzerine kurulu filmlerin yaptığı gişe ise bu ülke insanının espri anlayışı için endişe duymama sebep oluyor.
Eleştiri kaldıramayan Şahan Gökbakar'ın bunları okurken bana da çemkirdiğini duyar gibiyim.
Başkalarına yaptığı gibi Twitter hesabından istediği kadar söylenebilir.
Hiç önemli değil.
Bin defa yazdım, bin defa daha yazacağım:
Kimse kimseyi sevmek, yaptığı işi beğenmek zorunda değil.
Gazetecilerin ünlüleri pohpohlamak gibi bir zorunluluğu da yok.
Bu, 80-90'ların köhne magazin anlayışında kaldı.

LAF TAŞIMAK AYIP DEĞİL Mİ?
Sürekli 'ağasın, paşasın' demek eskide kaldı ya da kalmalı ama sadece gündem yaratmak, ses getiren habere imza atmak için insan olmakla gazeteci olmak arasındaki öncelik de eritilmemeli.
Buyrun sadede ve de örneğe geçelim:
Kenan Erçetingöz, Şahan Gökbakar'ın kendisine bir üçüncü kişiyle ilgili attığı SMS'i internet sitesindeki köşesinde okurlarıyla paylaştı. Bunun üzerine Gökbakar'ın başı o kişiyle derde girdi.
Mevzuyu uzun uzun anlatmama gerek yok ama Şahan bu yüzden muhatabına 8 bin lira tazminat ödemek zorunda kaldı vs. İşte bu durumları benim aklım almıyor.
Bana gelen özel bir mesajı okurlarla paylaşmanın düşüncesi bile ayıp gelir, değil ki eyleme dönüştüreyim!
Mesajı atan kişiden zerre kadar hazzetmesen bile böyle bir durumun içine kendimi sokmam.
Dedikodu yapmak, laf taşımak, ara bozmak ayıp diye öğretilmedi mi bize?
Ahmet'e gidip "Bu Ali var ya, senin için öyle böyleymiş dedi" türü gazetecilik çok kanlı geliyor bana.
Ünlü ve usta bir gazeteci olmanın yolu özel sohbetleri ifşa etmekten geçiyorsa, ölene kadar böyle kıyıda köşede kavruk kalmaya razıyım.
Yapılır mı hiç öyle şey; utanırım yahu, utanırım!