Belçim Erdoğan, dün Hakan Gence'ye verdiği röportajda alkışlara layık bir söz söylemiş.
"Öpüşme sahnelerinde eşin Yılmaz Erdoğan'dan izin alıyor musun?" sorusuna, "Yılmaz benim eşim; sahibim değil" demiş.
Aslında normali bu ama etrafımızda kocasını sahip, kendisini de onun kölesi gibi görmeye hevesli o kadar ezik kadın var ki; bu sözler manşete taşınıyor, ilgi görüyor.
Geçenlerde sosyal medyada bir okurum, yazdığım bir yazının altına yorum yapmış.
Şimdi konu neydi hatırlamıyorum ama şöyle demiş: "Kocasından izin alıp araba kullanan kadınlara hayran oluyorum. Ben 20 yıldır ehliyet için izin alamadım!"

SOKAĞA DA ÇIKMASIN
Demiş!!! Bana demiş!!!
Okuyunca benim saçlar bir dikil!
Cevap yazdım, dedim ki: "Ehliyet almak için kocasından izin bekleyen kadın, sokağa da çıkıp yürümesin zaten. Eve kapansın, boynunun tasmasına sıkı tutunsun."
Ezilmeye, horlanmaya, hükmedilmeye, aşağılanmaya, boyunduruk altına girmeye ne meraklısınız be güzel kardeşim!
Kadına 'Haydi şunu yapalım, şuraya gidelim' diyorsun (çok da masumane zararsız programlar), 'Yok' diyor, 'Benimki salmaz!'
Salmaz!
'Benim bir zincirim var ve kocam o zincirimi salmaz' demek istiyor ve bunu söylerken hiç gocunmuyor, üzülmüyor, utanmıyor.
Tam tersi hoşuna gidiyor.
Kocasının bunu, onu çok sevdiğinden ve çok kıskandığından yaptığını sanıyor.

EŞİNİZ, BABANIZ DEĞİL
Bunun böyle olmadığını, kocası 'Tuvalete gitmek için bile kendisinden izin istemeyen', sağlam duruşlu bir kadına aşık olup onu terk edince anlıyor ama geç oluyor.
Eşleriniz; sizin hayat arkadaşınız, can yoldaşınız, desteğiniz, sırtınızdaki el...
Ama babanız, sahibiniz, izin ve takdir merciiniz değil.
Siz de korunmaya muhtaç, kendi aklı olmayan bir zavallı, bir çocuk ya da mal değilsiniz.
O-hooo! Sene olmuş 2014 hâlâ şu konuştuğumuz şeye bakın!