Hiçbir şey tesadüf değil! İşte buna inanıyorum. Çocukken inandığım birçok şeye inancımı kaybettim. İnsan büyüdükçe, gözlükleri çıkarıp bakmaya başladıkça, başına o gelince, bu gidince, kapılar kapanmış gibi hissedince bir çıkış arıyor. En azından ben arıyorum, aranıyorum... Başarı, para, alkış, dünya zevkleri bir süre sonra kesmemeye başlıyor çünkü. Birşey eksik ama ne? Bir sorunum var, biliyorum ama çözüm ne? Nerede?

OLMUYOR OLMUYOR İŞTE
Pembe görünen hayatım, gülücük dağıtan yüzüm eve gelince karalara bürünüyor. İşe gelince cambaz kesiliyorum. Günde 24 saat çalışabilirim. Ama ah o yalnız kaldığım an! O eve gelip de kapıyı kapatınca hissettiklerim yok mu... Hep aynı hikaye yaşadığım, sadece yüzler farklı... Dün numaralı gözlüğümü siliyordum, camı kırıldı. Yine aynı yerden... Geçen sene de tam oradan kırılmıştı. İşte o hesap kalbim. Hep aynı yerden kırılıyor. Aynı yerden acıyor... Bir, iki, üç, dört, beş... Aynı hikaye, aynı yer, başka yüz. Kitaplar okuyorum, kendimi sahillere vuruyorum, İstanbul'dan kaçıyorum, sorular soruyorum. Olmuyor! Olmuyor! Benim bu nakarattan öğrenmem gereken birşey var ve ben öğrenemiyorum. Ben sınıfta kaldıkça aynı sınava yine yeniden girmek zorunda kalıyorum. Hiçbir şey tesadüf değil! İşte buna inanıyorum. Aylardır görmüyordum Aslı'yı, o gün ne olduysa aniden buluştuk. Gözleri bir başka bakıyordu, saçları bir başka parlıyordu, gülümsemesi nasıl da gerçekti.

HAYATIN DİLİ VARSA...
"Sana ne oldu?" diye sordum. Anlattı! Aynı çıkmaza girmiş, aynı soruları sormuş, sonunda yönelendirilmiş meditasyon ve hipnozla cevapları bulmuş. Bugün benim için çok önemli bir gün. Belki aradığım cevapları bulabileceğim. Deneyimlemeden size nereye gittiğimi yazmayacağım elbet. Sadece şunu söylemek istiyorum; hayatın bir dili varsa eğer bize hep aynı cümleyi kuruyorsa eğer, ne demek istediğini anlamadıkça kalbimiz aynı yerden kırılacaktır. Gözlüğüm gibi. Artık aynı yerden kırılmak istemiyorum. Ya siz? Hiçbir şey tesadüf değil! İşte buna inanıyorum. Ya siz?