Şu hayatta biz kızlar, baba aşkına ne kazalara imza atmışsızdır. Dün gazetede oyuncu Özge Özpirinçci'nin 10 yaşındayken babasının jiletiyle kollarını tıraş ettiğini okuyunca gülmeye başladım. O zamanlar annesinden sağlam bir fırça yiyen Özge Özpirinçci'yi sadece babasının kızları anlar. Aslında o eylem, tamamen babaya aşkını ispat etme çabasıdır. Özge yine koluyla iyi yırtmış ben az daha yüzümü tıraşlayacaktım. Babası tıraş olurken hayran hayran onu izleyen küçük kızlar birleşsin efendim. Peki kızlar ilk aşkları, tek gerçek dertleri babaları yüzünden başka nasıl kazalar geçirirler? Anneye uyuz olma kazası. Babamızın annemizde beğenmediği ne varsa onu düzeltip uygulama görevinin bize verildiğini zannederiz. İçten içe annemize kuruluruz. Mutluluğumuzla aramızdaki tek engel annemizdir çünkü. Bu bildiğiniz görünmez kazadır. Aklımız başımıza gelince annemize yaptıklarımıza üzülürüz. Hatta en komiği; büyüdükçe annemizin kopyası oluruz. O da bizim en yakın arkadaşımız. Babanın pabucu nerededir? E damdaaa. Babamızın doğrularını mutlak doğru zannederiz. Bu da kafa kazasıdır. Yahu o da bir insan evladı. O da hata yapar, o da yanlış düşünebilir. Babamızın tuttuğu takımı tutarız, babamızın sevdiği yemekleri severiz, babamızın okuduğu kitapları okuruz, babamızın dinlediği müzikleri dinleriz. Al sana kendi zevklerini bilememe kazası. Sonra kolaysa düşün dur 'ben aslında neyi seviyorum?' diye. En büyük kazamız, hatta bir ömür boyu hep aynı yerden duvara tosladığımız baba kazası; onun gibi bir erkek aramaktır. Babamızın ideal erkek olmasına gerek yok. Biz nedense döner dolaşır hep ona benzeyen ya da ona benzediğine inanmak istediğimiz adamları buluruz. Sonuç: kaza, kaza yine kaza hep kaza.