Kesinlikle öyle bir dünya var; Mini'nin dünyası.
Bilmeyenler için bir kere daha çiziktireyim; Mini benim canım köpeğim. Üç aylık.
Çılgın bir şey.
Özgür Mini. Kafasına ne eserse, onu yapan Mini. Asla laf dinlemeyen Mini.

ONU KISKANIYORUM
Yani ne yapsam olmuyor. Sabahın 07.00'sinden beri ayaktayım saat 11.30 oldu, "Bu saate kadar ne yaptın Ayşe?" diye sorun bana.
Hiç!
Mini'nin peşinden koştum. Önce yatakta sabah oyunumuzu oynadık. Oyun da şu; Mini beni ısırmaya çalışıyor. Benim açımdan hiç de keyifli bir oyun değil yani...
Sonra yemek faslı...
Sonra gazetelerimi okurken Mini'nin gazeteleri kaptığı gibi parçalamaya başlaması...
Koridora işemesi... Tuvalet kağıdına asılıp koşmaya başlaması... Paçalarıma asılıp pijamamı yırtması...
Kendi âleminde takılıyor işte... Hiçbir şey umurunda değil. Varsa yoksa paşa gönlü. Bazen onu kıskanıyorum vallahi.
Gelin görün ki 'Umutsuz Ev Kadınları'ndaki Ceyda Düvenci gibiyim. Bücürün eline esir oldum ve ona kızamıyorum.
Onsuz şuradan şuraya gidemiyorum. Bi de masum takılıyor ya, herkes "Ayy ne kadar uslu bir köpek" diyor ya, işte ona çıldırıyorum.
Yaaa, çok usludur çoook!
Mini seni.