Tuba 10 yıllık sevgilisiyle ayrıldı.
Ben her anımı paylaştığım arkadaşımdan uzaklaştım.
Selin terk edildi.
Burcu'nun beklediği telefon gelmedi.
Biri aldatıldı.
Biri yarı yolda bırakıldı.
Biri deli gibi istediğine kavuşamadı.
Meral Abla'nın kocası bavulu topladı.
Cem'in umutlarını bağladığı işi yattı.
Biri unutuldu.
Biri evinden çıkartıldı.
Biri dostuna küstü, köprüleri yaktı.

NEYİMİZ EKSİK Kİ BİZİM?
Her gün birileri ya da bir şeyler elimizden kayıyor sanki. Öylece gidiyor, gidiyorlar. Mesela çok istiyoruz, sıkı sıkı sarılıyoruz, sadece onu düşünüyoruz ama olmuyor, olduramıyoruz işte.
Hemen faturayı kendimize kesiyoruz; "Neyimiz eksik ki?" Sanki o fazlaymış gibi.
Ve takılıp kalıyoruz gidenlere, terk edenlere, yanımızda durmak istemeyenlere, bizim gibi düşünmeyenlere ya da hissetmeyenlere.
Galiba hatayı tam da burada yapıyoruz. Çünkü karşımızdaki biz değil, biz de o.
Aynı yollardan geçmedik ki, aynı suda yıkanmadık ki aynı hissedelim, aynı şeyi bekleyelim ya da aynı bakalım hayata.
Oluyor, maalesef kalbimiz kırılıyor. Mesela kendimizi acayip kavruk ve kenarda kalmış hissediyoruz.
Değersiziz yani, özgüvenimiz yerlerde...
Sevilmediğimizi sanıyoruz ya da yeterince akıllı olmadığımızı.
Kara büyü mü yapıldı bize ne?
Birileri gidince, sevdiğimiz terk edince, o bizi istemeyince, günlerce emek verdiğimiz işten umduğumuz karşılığı bulamayınca dağılıyoruz ve kendimize dalıyoruz.
Halbuki gözden kaçırıyoruz, onun bizden gittiği gibi, biz de birilerinden gittik.
Hem daima gidenin yerine yenisi gelmedi mi? Hani tam tabiriyle; bir kapı kapanınca, yenisi açılmadı mı? Hep sonradan bakıp da keyifle "İyi ki öyle olmuş" çekmedik mi?
Eee? O zaman ne bu ısrar?
Niçin yapışıp kalıyoruz birine, bir şeylere?
Bence bırakalım gitsinler, gelip geçsinler.
Zaten öyle diyor bilenler, "Hayırlısıysa olsun evladım" hesabı.
Bırakalım gitsinler, yenileri gelsinler.
Zaten gelecekler.
Üzülmeyin tamam mı? Yani üzülün de, azıcık üzülün. Gerçeği unutmadan üzülün, tamam mı?