Üç gündür düşünüyorum; 'Kelebeğin Rüyası'nı düşünüyorum.
Düşünüyorum ve yine düşünüyorum.
Filmi izledikten sonra çeşitli cümleler kurmak istiyorum.
Nereden kursam, sanki tam kuramıyorum.
O yüzden şimdilik not not yazmayı tercih ediyorum.

HEYKELİNİ DİKMEK İSTERİM
Önce 'Kelebeğin Rüyası'nı yazan ve yöneten Yılmaz Erdoğan: Kendisine müthiş bir hayranlık duyuyorum.
Hayata karşı tavrını, yürüyüşünü, yolculuğunu yakından takip ediyorum.
Takdir ediyorum. Örnek alıyorum. 'Kelebeğin Rüyası'ndan sonra ise heykelini dikmek istiyorum.
Müthiş bir cesaret, müthiş bir yapım, hiç şahit olmadığımız bir prodüksiyon, olağanüstü müzikler, yönetmenlikte zirve, oyunculukta kusursuzluk, "Sinemanın A'dan Z'si nedir?"in "Aha işte budur" diyen açılımı.
Türk sinemasına en büyük armağan.
Gurur. Cümle âleme hazinemiz.
Ve bunların hepsinin sebebi, Yılmaz Erdoğan. Ellerini öpmek istesem, izin verir mi acaba?
Belçim Bilgin: Doğallık, duruluk, yetenek ve güzellik; 'Kelebeğin Rüyası'nda onda toplanıyor. Bu kadar akışkan ve saydam bir oyunculuk olamaz. Aynı jenerasyonun kadını olarak kendisiyle gurur duyuyorum.

AYAKTA ALKIŞLIYORUM
Kıvanç Tatlıtuğ: 'Artık Kıvanç da iyi oyuncu oldu, maşallah' muhabbetini umarım bırakırlar. Kıvanç, çoktan ülkenin en iyi oyuncularından biri. 'Kelebeğin Rüyası'nda uçmuş. Ayakta alkışlıyorum.
Mert Fırat'ı da, ikinci perdenin derin darbesi Farah Zeynep Abdullah'ı da...
Sonra 'Kelebeğin Rüyası'nı düşünüyorum.
Az önce yazdıklarıma tekrar bakıyorum.
Kavruk kalıyor.
Ben hangi rütbeyle takdir ediyorum?
Yok yok, filmin hakkını veremiyorum.
Korkarım kafamdaki kareleri, içimdeki duyguları tam ifade edemiyorum.
Filmdeki "Bunu unutmamalıyım" dediğim sözleri, sahneleri kaçırıyormuşum gibi geliyor.
Sonra filme bir kere daha gitmeye karar veriyorum. Tekrar kelebeğin rüyasına dalıyorum.
Elimden sanırım en iyi bu gelecek; Yılmaz Erdoğan'a teşekkür ediyorum.