Sorun ne olabilir diye düşünüp duruyorum.
Bulunduğumuz yerden de, yanımızdakilerden de hoşnut değil miyiz acaba?
Elimiz, gözümüz, gülüşümüz, merakımız; akıllı telefonlarda.
Aptal mıyız?
Kendimizinkini nerede ve ne zaman kaybettik de telefonun aklına kaldık bilemiyorum.
Sevgilimizin varlığını, dostlarla sohbetin kutsallığını, sevişmenin zamansızlığını yerle bir edip baş köşeye geçiverdi sahtekâr, sanal dünya.
Yaşadığımız anın kıymeti Instagram'a yenildi mesela.
Aşk mı?
O çoktandır beğenilmedi.
Can sıkıntısının bile alıcısı yok şimdi.
Ağız tadıyla boş boş duvara bakamıyoruz, iyi mi?
Öyle bir 'lüksümüz' yok yani.
Sessizliği paylaşamadıktan sonra nasıl sevebiliriz ki birbirimizi?
Çok üzgünüm ama sessizliğimiz öldü, gitti.
Cesedi bulunamadı.
Duasız, cenazesiz uçtu gitti anlarımız.
Bunca fotoğraf karesinin içinde, hatırasız kaldık. Öyle filtreli ki fotoğraflarımız, gerçeğimizi şaşırdık.
Bunca takipçiyle talihsiz kaldık.
Yalnızız, yapayalnız.
Telefonun ekranına dokuna dokuna; dokunmaktan da vazgeçtik, sokulmaktan da.
Sofrada kuş sütü bile eksik ama açız çok açız.
Tıka basa yesek de açız aslında.
Yaradan açığız.
Akıldan kaçığız.
Göz göze gelmekten kaçağız.
Satıyoruz ciğerimizi, sevgilimizi, bir tabak yemeğimizi, küçücük bebeğimizi, eğlencemizi, şimdimizi...
Saysalar kaç 'like' ederiz belli mi? "Hadi bırak telefonu, bana bak; yoruldum oyunlarından, sosyal medyandan, aslı kuru, bol soslu fotoğraflarından" desem, sana demode gelir mi?