Yılda bir-iki kere görme şansım olur onu. Çok severim; sevmekten de başka aslında. Dikkat kesilirim. Yok yok, aslında kendimden kesilirim onun yanında. Ağzından çıkan her kelime kocaman kalın kitap gibidir. Her yorumu, günlerce düşünüp bulamadıklarımın cevabıdır.
Dün rastladım yine ona. Sürpriz bu ya, hayat tam ihtiyacın olanı karşına çıkarır ya... Günümüz ilişkilerinden dem vurduk... Kadınların güven ihtiyacından, adama aşık olup ilişkiyi rayına koyunca önce güven fışkırmasına tutulduğundan, kendini çantada keklik, her daim fedakar anne konumuna konuşlandırma hastalığından...
Sonra aşksızlıktan, tutkunun elden uçuvermesinden ve başka kadınlardan... Dikkati çabucak dağılan adamlardan... Çektiğimiz büyük can sıkıntısından, neyi aradığını bilmeden deli danalar gibi oradan oraya dolananlardan....
Şöyle dedi bana: "Güven, aşkın üzerine dökülen soğuk sudur."
Çok sular döktük, doğrudur.
Çünkü yüzde 100 emin olmak istemez aşk. Yerini bilmek, önünü görmek, garanti belgesiyle gezmek istemez.
Biraz annelikten vazgeçsek, sevgili olmayı öğrensek artık.
Güveni özde arasak da, güvensizliğimizde hayatımızı boğmasak ne dersiniz?