Kıvırcık saçlı vitrin mankeni birkaç tane uzun boylu, zayıf genç erkeğin ilgisini çekiyor. O gün giysi mağazasında mankenin vücudunu saran kestane rengi t-şörtü kaldırmaya çalışırken video kameraların kayıtta olduğuna dair hiçbir fikirleri yoktu. Bir alışveriş merkezinde bir baba, yaramaz oğlunu bir kedi yavrusuymuş gibi ensesinden tutup sürükleyerek mağazadan dışarı çıkarıyor. Adamın çocuk yetiştirme tarzının kaydedildiğinden haberi bile yok. Ofis malzemeleri satan mağazada bir anne, yüksek raflardan birinde gördüğü bir ürünü almaya boyu yetmediği için küçük çocuğunu omuzlarının üzerine alıyor. Onun da kameralardan haberi yok. Bu sahneler rastgele seçilen tüketici davranışları gibi gelebilir ancak müşterilere daha iyi bir alışveriş tecrübesi sunmak ve tabiî ki satışları artırmak için çabalayan mağazalar için oldukça önemli. Mağaza yetkilileri bu tip videoların tüketicilere daha iyi hizmet sunmak için çok önemli olduğunu söylüyor. Örneğin videoları seyrettikten sonra tüketicileri mutlu etmek adına çocuklar için oturma veya oyun alanları açabilir veya rafları herkesin yetişebileceği yükseklikte yapabilirler. Ancak özel hayatın mahremiyetini savunanlar, ülkedeki alışveriş merkezlerinde tüketicileri gözetleyen video kameraları, hareket detektörleri ve diğer sensörlerden oluşan ağı sakıncalı buluyor. Birçok mağaza ve mağaza danışmanı kaydettikleri bilgileri hırsızları yakalamak için değil, tüketici davranışlarını analiz etmek için kullanıyor. Alışveriş yapanların kaydedilmesi yasal. Ancak bazıları, tüketicilerin laboratuar fareleri gibi analiz edilmesinin ahlaki olmadığını savunuyor. Henüz gelişme aşamasında olan yüz algılama teknolojisinin de işin içine girmesiyle kişilerin özel hayatının daha fazla ihlal edileceğini belirtiyorlar. Kayıtları analiz için kullanan firmalar, tüketicileri sadece yaş ve cinsiyet olarak ayırdıklarını ve çeşitli ürünlere nasıl tepki verdikleri öğrenmeye çalıştıklarını söylüyor. Ancak bu uygulamayı eleştirenler teknoloji geliştikçe firmaların sınırı aşıp müşterilerin kimliklerini ve tüketim alışkanlıklarını kayıt altına almaya başlayacaklarından çekiniyor. Consumers Against Supermarket Privacy Invasion and Numbering, (Süpermarketlerde Özel Hayatın İhlaline ve Fişlenmeye Karşı Olan Tüketiciler) isimli grubun kurucusu Katherine Albrecht, "Bunun gelecekte kişilere odaklanmasının kaçınılmaz olduğunu düşünüyorum" diyor. Uzmanlar belirli bir derece mahremiyetin kanunlara uygunluk adına gerekli olduğunu söylüyor. Albrecht, "Birisi beni izlediğinde daha farklı hareket ederim. Ne yapıyordum? Ne gördüler?" diyor. En basit izleme düzenekleri birkaç yıldır satılıyor. Tavanlara yerleştirilen video kameralar ve sensörler sayesinde kapılardan kaç tane müşterinin geçtiği ve nereye gittikleri bilgisi elde ediliyor. Bu düzenekleri kuran ve videoları analiz eden firmalar, mahremiyet konusuna hassasiyet gösterdiklerini söylüyor ve eleştirileri fazla abartılı buluyor. Bu teknolojiyi, müşterilerin kimliklerini tespit etme amacıyla kullanmadıklarını, sadece alışveriş sürecini onlar için daha kolay ve eğlenceli bir hale getirmeye çalıştıklarını söylüyorlar. Bazı perakendeciler izleme konusunu konuşmak istemiyor. Kameraların çeşitli çalışmalar sırasında yerleştirilip daha sonra sökülmesi yüzünden de, tüketicileri kayda alan kamera sayısı tam olarak bilinmiyor. Mahremiyet savunucuları mağazalarda bazı kurallar olması gerektiğini ve müşterilere izlenmekte olduklarının söylenmesi gerektiğini savunuyorlar. Ancak bunun için bile çok geç olabilir. Gözlemsel tüketici araştırmaları alanının önde gelen isimlerinden Paco Underhill, insanların her gün düzinelerce kamera tarafından kaydedildiğini söylüyor. Kameralar her yerde. Mağazalar ise bu cihazların girdiği en son alan. "Hayatımızı onların gözetiminde yaşıyoruz" diyor.
