Ashıkaga, Japonya- 1991 yılında bir Aralık sabahında Tokyo'nun kuzeyindeki bu uykulu şehirde, Toshikazu Sugaya'nın sahipsiz varoluşu, aniden kapısının çalınması ile son buldu. Kapıdaki polisti. O zaman 45 yaşında olan, hiçbir arkadaşı bulunmayan, eşinden boşanmış okul servisi şoförü Sugaya'yı, 1990'da 4 yaşındaki bir kızın hunharca öldürülmesiyle ilgili olarak sorgulamak istiyorlardı. Polisin kaval kemiklerini tekmelediğini ve kendisine bağırdığını söyleyen Sugaya, 13 saatlik sorgulamadan sonra göz yaşları içinde bu cinayeti ve iki kızı daha öldürdüğünü itiraf etti. Cinayetten hüküm giyerek ömür boyu hapse mahkûm edildi. Ama geçen sene savcılar Sugaya'nın baskı sonucu itirafta bulunduğunu ve kanıt için kullanılan DNA testinin yanlış olduğunu kabul edince, Sugaya serbest bırakıldı. Sugaya daha sonra mahkeme tarafından suçsuz bulundu. Sugaya'nın suçsuz yere 17 yıldan fazla hapis yattığının ortaya çıkması, seri katil olarak yargılanmasından bile daha fazla şaşırttı Japonya'yı. Bugün 63 yaşında olan Sugaya, tüm ülkenin tanıdığı bir isme dönüştü ve Japonya'nın kanayan yaralarından baskı yoluyla itiraf ettirme uygulamasını en hararetli eleştirenlerden biri oldu. Aralarında "Suçsuz Yere Yargılanmak"(Falsely Convicted) isimli kitabın da bulunduğu üç kitap yazan Sugaya, ülkeyi dolaşarak yaşadığı deneyimle ilgili konuşmalar yapıyor. Tel çerçeveli, kocaman gözlüklerinin ardında neredeyse görünmeyen, küçük ve çelimsiz bir adam olan Sugaya,"İnsanlara polise inanmamalarını söylüyorum. Bana ne yaptıklarına bakın" diyor. Düşük omuzları ve sinmiş haliyle bir arabanın ön farlarına yakalanmış ürkek bir hayvanı akla getiren Sugaya, bir seri katile dönüşürken gücün kötüye kullanılmasına karşı mücadele eden alışılmadık bir savaşçı gibi görünüyordu. Baskı sonucu işlemediği bir suçu itiraf ettiği için hüküm giyen başka kişilerle karşılaştığını söylüyor Sugaya. Yeni kazandığı şöhreti benimsemesinin bir nedeninin, onlar gibilere yardım etme isteği olduğunu belirtiyor. Sugaya işkenceyle sorgulanmadan önce konuşmaktan hoşlanmayan, en fazla birkaç kelime eden bir adam olarak tanımlıyordu kendini. Yalnızca üç ay süren bir evlilikten sonra, zamanının bir kısmını anne babası ile, bir kısmını da hafta sonları yeni kiraladığı küçük bir evde yaşayarak geçirmeye başladı. Polis Sugaya'yı tutuklamadan önce, bir yıl boyunca gizlice takip etti. Görgü tanıklarından biri, Sugaya'nın cinayete kurban giden 4 yaşındaki Mami Matsuda isimli kızın en son görüldüğü yer olan oyun salonuna gittiğini söyledi. İlk itirafın ve sonrasında tutuklanmasının ardından Sugaya, haftalar boyunca Mami'yi ve 1980'lerde öldürülen diğer iki kızı nasıl öldürdüğüyle ilgili git gide daha da karmaşık hale gelen hikâyeler uydurduğunu söylüyor. Sugaya'ya şimdi en çok, işlemediği bir suçu neden bu kadar çabuk kabul ettiği soruluyor. Kendini "özgüveni olmayan", "son derece korkak biri" olarak tanımlayan Sugaya, polis memurlarının saatlerce kendisine bağırmasının ardından adeta basiretinin bağlandığını söylüyor. Polis Sugaya'nın cinayetle ilgili uydurduğu ifadeler ve adli tıp raporları arasındaki çelişkileri gözden kaçırdığını kabul etti. Katil hiç bulunamadı; bulunsa bile artık yargılanamaz çünkü Japonya'da cinayet davalarında zaman aşımı söz konusu. Tokyo'daki Hosei Üniversitesi'nde ders veren emekli hakim Akira Kitani, Sugaya'nın serbest bırakılmasının, benzer davaların yeniden açılmasına önayak olduğunu söylüyor. Bunlardan biri, iki adamın sonradan inkâr ettikleri itiraflara dayanarak hapse atıldığı, 1967 yılındaki bir hırsızlık ve cinayet davası. Sugaya yaşadığı deneyimin en zor kısmının, hapishanedeyken kaybettiği şeyleri kabullenmek olduğunu söylüyor. İlaç mümessili olan babası, Sugaya'nın tutuklanmasından iki hafta sonra, büyük ihtimalle geçirdiği şok yüzünden hayatını kaybetti. Annesi onu hapishanede ziyaret etmeyi reddetti ve bir keresinde polislere, "Keşke onu idam etselerdi de tabuta koyup eve gönderselerdi" dedi. Üç yıl önce, oğlu aklanmadan vefat etti. Sugaya, "Keşke ona gerçeği anlatabilseydim" diyor sesi titreyerek.
