Bu amaçla gençlik kuruluşlarına silah, mühimmat ve nakit para veriliyor; çocukların avlanmasına yönelik eyalet düzenlemeleri gevşetiliyor; "küçük atıcılara" askeri özellikli tüfekler pazarlanıp, gençler için düzenlenen yarı otomatik tabanca yarışlarına sponsorluk yapılıyor; markalı silahların reklam edildiği video oyunları geliştiriliyor. Bu iş o noktaya vardı ki, Junior shooters (küçük Atıcılar) adındaki sektör destekli dergi yarı otomatik bir tüfeği tutan 15 yaşındaki bir kızın resmini sayfalarına çıkarabiliyor. Yazıda Bushmaster Ar-15'le ateş etmenin güzellikleri anlatılıyor ve gençler bu bilgiyi aileleriyle paylaşmaya özendiriliyor. "kim bilir? Belki karlı bir noel sabahı ağacınızın dibinde bir Bushmaster Ar-15 bulursunuz!" deniyor. the new York times'ın yaptığı bir inceleme, gençlere dönük pazarlama faaliyetlerinin araştırmalarla desteklendiğini ve silah sanayisince finanse edilen gönüllü kuruluşlar eliyle gerçekleştirildiğini gösteriyor. Bu çalışmalar, yeni avcı ve atıcıların "bulunmasını, olanların da elde tutulmasını" önemle vurgulayan büyük bir araştırmanın ardından beş yıl önce hızlandırılmıştı. Atıcılık sektörünün geçen yıl yaptırdığı bir araştırma da, 8 ila 17 yaş grubundaki küçüklerden "akran elçileri" çıkarılmasını; paintball ve okçuluk gibi yollarla gençlerin zamanla silahlara ısındırılmasını öneriyor. Ulusal Atıcılık sporları Vakfı ve Avcılık mirası tröstü için hazırlanan raporda, "Adayların bir şeylere atış yapmaya başlaması hedeflenmelidir. Bunu doğal olarak ateşli silahların kullanılması takip edecektir" deniyor. Bir meslek örgütü olan Ulusal Atıcılık sporları Vakfı'yla Ulusal tüfek Derneği, silah sanayisinin en büyük savunucularından kabul ediliyor. silah edinmenin kolaylaştırılması ve silah kullanmanın önündeki engellerin kaldırılmasına yönelik kavganın ardında da çoğunlukla bu iki kurum görülüyor. Gerek newton, connecticut'taki , gerek başka yerlerdeki katliamlarla ilgili tartışmalarsa silahlara erişmenin kolaylığıyla birlikte ruhsal rahatsızlıklara ve şiddet içeren video oyunlarının etkisine odaklanıyor. Yani silah sektörünün gençlere dönük pazarlama faaliyetleri çoğunlukla gözden kaçıyor. oysa bu faaliyetler hararetli tartışmalara sahne oluyor. savunanlar silahların çocuklar için güvenli ve sağlıklı bir eğlence olduğunu ileri sürerken, karşı çıkanlar bunun tehlikeli olduğunu ve yıkıcı bir silah kültürünü beslediğini savunuyor. Bazı çocuk psikiyatrisi uzmanlarına göre, güvenli ve kontrollü bir ortamda bile gençleri silahlarla tanıştırmak belaya davetiye çıkarıyor. new York Üniversitesi çocuk ve ergen ruh sağlığı programı direktörü Doktor Jess p. shatkin, gençlerin ister istemez ani dürtülerle hareket ettiklerini ve beyinlerinin risk almaya daha yatkın bir yapıda olduğunu belirtiyor. "Çocuklara sorumluluğu öğretmenin birçok yolu var. Bunun için silaha gerek yok" diyor. Ulusal tüfek Derneği, havalı tüfek ve okçuluğu kapsayan gençlere dönük atıcılık programlarına desteğini onlarca yıldır sürdürüyor. 2010'da bu destek 21 milyon dolarla beş yıl öncesinin neredeyse iki katıydı. Başka kuruluşlar da küçükleri daha güçlü silahlarla tanıştırmanın yollarını arıyor ve bunu yaparken geleneksel programlarla aynı mantığı ileri sürüyor. Yani silahların sorumluluğu, ahlakı ve yurttaşlığı öğrettiğini savunuyor. Silah sanayisi yaralanma istatistiklerine de dikkat çekiyor ve eğlence ya da spor amaçlı silah kullanımında yaralanma ihtimalinin amigoluk yapmaktan daha düşük olduğunu iddia ediyor. Ulusal Atıcılık Sporları Vakfı Başkanı Steve Sanetti, çocuklara atıcı l ığın öğreti lmesiyle ve kullanılacak silahlarla ilgili kararın ailelere bırakılması gerektiğini aktarıyor. Vakf ın genel merkezi Newtown'da. Yani 20 yaşındaki Adam Lanza'nın Aralık'ta, annesine ait bir Bushmaster AR-15'le 20 çocuk ve 6 yetişkini öldürdüğü Sandy Hook İlkokulu'ndan sadece birkaç kilometre uzakta. Son vergi beyannamesine göre vakfın 26 milyon dolarlık giderleri çoğunlukla silah şirketlerince, bağlı işletmelerce ve vakfın yıllık fuarından elde edilen gelirlerle karşılanıyor. Avcılık ve silah satışlarında son zamanlarda bir artış yaşansa da uzun vadeli istatistikler tersini söylüyor. Kentleşmenin, video oyunları gibi eğlencelerin ve kültürel değişimin etkisiyle tüketicilerin ilgisi eriyor. Federal verilere göre 1975'te Amerikan halkının yüzde 7'si lisanslı avcıyken 2005'te bu oran yüzde 5'in altına inmişti. Vakıf destekli bazı araştırmalarda, gençlerin silahlar ve silah kullananlar hakkında ne hissettikleri soruluyor; silahların yaygın kabulü için stratejiler öneriliyor. Örneğin bir araştırmada, "Yöneticiler ve üreticiler 12 yaş ve altındaki küçükleri hedef alan programlara ağırlık vermelidir" deniyor. Sanetti, gençlere odaklanan araştırmaların arkasında sektörün ister istemez yaşadığı "gerilimlerin" yattığını açıklıyor. (18 yaşın altında kimse ruhsatlı bir satıcıdan tüfek veya av silahı alamıyor, hatta çoğu durumda tabanca bile taşıyamıyor.) Bu da çocukları atıcılık sporlarına ısındırmak için uygun yaratıcı yolların bulunmasını gerektiriyor. Idaho'da çıkan Junior Shooters dergisi hem vakıftan hem de silah şirketlerinden destek alıyor. Si lah şirketleri, çocukların veli nezaretinde denemesi için dergiye sık sık yeni silah modelleri gönderiyor. Silah üreticisi Ruger'in, örneğin, 2009'da çıkardığı bir hafif yarı otomatik tüfek, AR-15'e benzemesi ve 0.22 çaplı daha ucuz mermiler kullanmasıyla dergiden olumlu eleştiri alabiliyor. Derginin editörü Andy Fink, çocukların AR-15'i güvenle kullanmayı öğrenmemeleri için meşru bir neden olmadığını belirtiyor. "Bunlar eşya. Bir araba veya beyzbol sopasından farkları yok" diyor. Ordudaki M-16 ve M-4'ün sivil türevi olan AR-15 geleneksel nişan ve avcılık silahlarının bir üst modeli olarak yoğun şekilde pazarlanmıştı. Ancak son zamanlardaki kitlesel ölümlerde kullanılması silahın kısıtlanmasını gündeme getirdi. Minnesota Üniversitesi'nde çevre bilimi profesörü olan ve avcılık gibi açık hava etkinliklerinin öğrenmeye olumlu katkısı hakkındaki bir araştırmasıyla tanınan Stephan Carlson, çocukları üst model silahlarla tanıştırmayı "pek de gerekli görmediğini" aktarıyor. Silah sektörünün zaman zaman kaynak gösterdiği Carlson, "Neyi teşvik etmek istediklerini görsem de ilgisini kuramıyorum. Sanırım çocuklara aşılamaya çalıştığımız temel becerilere odaklanıyorlar. Ama bunun yolu bu mu? Emin değilim" diyor.
MIKE McINTIRE
