Londra'ya bir sergi açılışı için gittim. Ferman sergisi. Geçen ay Vatikan'da düzenlediği Hilye-i Şerif ve Tesbihler sergisiyle adından söz ettiren Uluslararası Kültür Sanat Derneği, bu kez de Londra'da işadamı Remzi Gür'ün fermanlarından oluşan bir sergi açtı. Remzi Gür'ün 150 parçalık padişah fermanları koleksiyonundan 33'ü Yunus Emre Kültür Merkezi'nde sergileniyor. Sergi nedeniyle bilmediğim iki şey öğrendim: Birisi fermanlardaki tuğraların, yani padişah imzalarının Fatih Sultan Mehmet'e kadar siyah mürekkeple çekildiği. Fatih'ten itibaren ise altın mürekkep kullanıldığı. İmparatorluk duygusu olsa gerek. İkincisi ise her fermanda yer alan şu not: "Mucibince amel oluna." Yani gerektiği gibi yerine getirin anlamında. Tezhip sanatıyla ince ince çalışılan fermanların büyük bir kısmı "mucibince amel olunmuş" olsa gerek ki, imparatorluk yüzyıllarca ayakta kalmış. Ama aynı günlerde Londra'dan Türkiye'ye bakıldığında bazı şeylerin "mucibince amel olunduğunu" söylemek zor. Galiba bir şeyin "mucibince amel olması" için adil olması, insanın vicdanını rahatsız etmemesi gerekiyor. Galiba bir ülkeyi ister fermanlarla, isterseniz yasalarla yönetin zurnanın zırt dediği yer burası. Bunun için de olaylar ve olgular karşısında toptancı olmamak, kalın çizgiden kaçınmak gerekiyor. Bu tehlike her durumda geçerli. Eğer terör propagandası yapmakla habercilik arasındaki çizgiyi kalınlaştırırsanız haberi öldürürsünüz. KCK operasyonları yaparken kalın çizgi çekerseniz şiddetle ilişkisi olmayan ve her barış diyeni içeri almakta beis görmezsiniz. Ragıp Zarakolu ve Büşra Esranlı gibi. Kalın çizgi çekerseniz hem devlet kurumları ile Öcalan'ı görüştürür, sonra da avukatları haber götürüyorlar diye tutuklarsınız. Kalın çizgi çekerseniz, molotofkokteyli taşıyana silahla karşılık verilmesini isteyebilirsiniz. İnsan, bu olaylara Londra'dan, fermanlar arasından bakınca keşke "Mucibince amel olunsa" diye düşünüyor.