Üst üste gelen iki kupa galibiyeti sonrasında, zirvedeki takımların puan kaybıyla bir ivme yakalanmıştı.
Bunu taçlandıracak maçtı dün geceki...
Aykut Kocaman'ın kapısını aşındırıp, "Sana söz" diyenler sahadaydı.
Verdikleri sözü tutma şekillerini bir kez daha gördük. Aykut Hoca güvenip yola çıktıklarıyla şemsiyeyi tersine çevireceğini düşünüyordu ama, formasının içine yürek koymayanlarla bir hayalin peşine düşüyor. Kaleyi tutan iki şutta da golü buldu Elazığspor. O dakikalara kadar Fenerbahçe adına çekilmiş olanı yok bile. Hepsi ayrı ayrı yıldız sınıfında oyuncuların, bir takım olmak yerine, kendilerini kurtarmak için saklambaçlarıydı bu dönem. Bursa'da Baroni ve Sow'u oyuna alarak dengeleri değiştirdiler.
Ama rakip ceza alanında tüm pis işleri yapan Semih, meyveleri toplayan markajdan kurtulmuş Sow'du. İyi giden, işe yarayan formülü kurcalamanın eseri de ilk 45...
Krasic'i artık konuşmayız.
Boyunu ve ölçüsünü gördük.
Bundan daha farklısını, ona inanmayan, pas atarken tereddüt eden bir takımda yapamaz.
Bu güveni yaratamayan da kendisi.
Ama Dirk Kuyt öyle değil. Devreyi formsuz bitirdi ve yine formsuz başladı.
Fizik güç olarak da çok geride, top kaybı sayısında da takım lideridir muhtemelen. Savaşçılığına lafımız yok. Ancak hızlı düşünülmesi ve oynanması gereken anlarda yok ortalıkta. Elazığspor düşmemek için oynuyor.
Kadrosu-kalitesi kısıtlı. Bu kafa tutuşun tek nedeni bir plana ve düzene sahip olması. Her oyuncu, görevini ve sorumluluğunu biliyor.
Aynı adresin tarifi ise Fenerbahçe'de yok. Sistem-diziliş tamam. Ama oyuncuların işleyişi, içindeki kurgu, o anın hislerine kalmış gibi. O nedenle top birisinin ayağına geldiğinde, ötekiler sadece bakıyor. Ne bindirme görebiliyoruz, ne de ikiye bir...
Tek gerçek Salih'ti. Kaybolmaya yüz tutmuş büyük takım kalbini taşıyabilen, gencecik bir çocuk.
Sahadaki ağabeylerini ıslıklardan kurtaran istekli koşuların ve inatçılığın sembolüydü.