3 Temmuz'dan sonraki dokuzuncu maçtı bu. Bir tane Ankara'da kupa finali var, dörder tane de iki kulübün sahasında... Sürecin en sıcak, en öfkeli döneminde bile dünkü gibi tepki olmadı, böylesine kötü şeyler yaşanmadı. Aradan geçen üç yıla, bunca maça rağmen dün tribünlere gelenler, bir rövanş peşine düşüyor ve bu oyunun bir numaralı aktörlerinin, sahadaki oyuncuların sağlığını tehdit ediyorlar. Neden daha önce olmadı bunlar da, üç yıl, üç maç sonra Trabzonspor taraftarları maçı oynanmaz hale getiriyorlar. Çünkü söylemler o kadar sert ve grilikten yoksundu ki, tüm kenti ve tribünleri bir maç havasından çıkardı. Nefret politikasıyla, düşman hedeflemesinin peşinden koşmakta çekinmediler. Çünkü "1 numara"nın dediğini yaptıklarını sanıyorlar. Geçmişte bu olayları sosyoloji ile açıklardık.
Trabzonspor'un şampiyonluk mücadelesinde, rakibinin hep Fenerbahçe olması, iki takım rekabetinde kenti başkalaştırdığını kanaat getiriyorduk. Bütün bu hassasiyetlere veya mayınlı alanlara rağmen, kulüpleri yönetenlerin yangına körükle gitme huyu değişmedi. Gerilimin gölgesine sığınmayı tercih ettiler.
Faturaları saha dışında aramayı adet haline getirdiler. Çünkü başkası, kendi başarısızlıklarını ortaya çıkaracaktı. Bülent Yıldırım, dün maçı tatil etmek için aslında çok geç kaldı. Hakem, ısrarla sabırları zorladı, nefretin-tepkinin azalacağını umdu. Atılan taşların büyüklüğünü görüp, sahadaki Fenerbahçeli oyuncuların yerine koyduğunuzda kendinizi, kurban olmak dışında bir hissi taşıyamazsınız. Kimse hak etmiyor bunu.
Futbola saygısı kalmamışların imal ettiği bir üründür Avni Aker'de yaşananlar. Alsınlar, ceplerine koyup dolaşsınlar. Biz ne dersek diyelim, nasıl olsa onlar kendilerini haklı çıkartacak başka bir nefret cümlesini kurmayı başaracaklardır.
