Maç oynanırken, en son İstanbul'da kazanılan şampiyonluğu hatırlamaya çalıştım. Denizli'ye gidiyordu aklım. Sonrasında İzmir'deki cezalı Trabzonspor maçı. 100. Yıl şampiyonluğu. Ardından Sivas'ta geldi büyük sevinç.
Ve fırsat iki hafta üst üste İstanbul'da sunuldu Fenerbahçeliler'in önüne. Birinde tarftarı yoktu, diğerinde ise "seyircisiz" cezası geldi.
Yine de bu gururun peşine ısrarla düşen, mutluluğun tadından vazgeçmeyen bir camiadır Fenerbahçe... Ve Ersun Yanal ile aynı karakterde bir takım yakaladılar. Pes etmeyen oyuncuları oldu. Kan akıtmaktan çekinmeyen kadroları oldu. Kalbine takılan stendleri aklından silip, bembeyaz bir suratla derbi yönetip, kazanan hocaları oldu.
Başkanları hapis cezasının eteklerine gelmiş. Bırakmıyor, dik duruyor. "Bu işte bir haksızlık var" denildiğinde 400 yüz bin kişi sokaklara dökülüp, yürüyor. İslam Baba bu fotoğrafı, "Anlatılamaz" diyerek yorumladı. Allah rahmet eylesin. Fenerbahçe'nin büyüklüğünü tarif ederken, kupaları, zaferleri bir kenara iterek, kelimelere ifade ettiremediği ruh buydu belki de...
3 sezonda 18 kez kapatmışlar sahayı. Ama yine de ayıramamışlar bu gücü, yok edememişler sevgiyi. Kadınlar akın akın geldiler tribün koltuklarına. Tarihe tanıklık edeceklerdi. Başka anaların doğurduğu "aslanlar"ın arkasında duruyor, kadının ne demek olduğunu öğretiyorlar hepimize... Çağ değiştirdiler bugün. Çalıştılar çünkü güçlü olmak zorundaydılar. Koştular çünkü kazanmaları gerekiyordu. Vazgeçmediler çünkü emeklerine saygı duydular. Sevinçle koştular tribünlerine çünkü kalpleri orada atıyordu.
Fenerbahçe 4 senedir öğretiyor herkese. Şampiyon olmakla büyük olmanın aynı şey olmadığını gösteriyor. O kadar çok detay saklıyor ki renklerinde, adımlarında, Baba'nın dediği gibi "anlatılamıyor"...