Maçın öncelikli gerçeği, bir hazırlık maçı gibi değil, puan peşine düşmüş gibi oynanmasıydı. İrlanda da hırsından hiç taviz vermeden sonuna kadar zorladı ve istedi karşılaşmayı… Bu havayı yaratan taraf bizimkilerdi.
Pres yaparak başladılar ve öyle de devam ettiler. Sürekli temas seyrettiğimiz mücadelede, İrlandalılar da tempoya uydular. Pozisyon olarak kısır diyeceğimiz maçın, her saniyesinde ciddiyet ve topu kazanmak için dökülen ter vardı. Maçın planı veya Milli Takım'ın sistemi diye bir konuya giremeyiz.
Sadece oyun karakteri hakkında fikrimiz oluştu. Kosova karşısında da olduğu gibi rakibi rahat bırakmadan, sürekli olarak ikili-üçlü sıkıştırmalar denedik, topu kazandığımız anda da bir an önce rakip kaleye ulaşmak istedik. Bu da karşımıza olgunlaşmamış atak denemelerini çıkarttı.
Nuri ve Selçuk gibi iki pas ustasıyla oynarken, bir anda uzun toplara hızlı adamlarımızı koşturan bir ekiptik. Buna rağmen hem iki golde, hem de en tehlikeli dediğimiz anlardaki hamlelerin Gökhan ile sağ kanattan gelişmesinin altını çizelim. Milli Takımımız için düşünülen model bu ise, ciddi şekilde ikinci analiz ekibini devreye sokmamız gerekecek. Yok, bu kadronun oyun şekliyse bu düşünce, bir adım geri çekilip saygılı şekilde beklemek doğrusu.
Çünkü akıldan uzaklaşıp, sadece fizik gücü ve çabukluk ile rakibin hata yapmasını bekleriz tüm maçlarda.
Deplasmanda, yeni bir ekiple alınan galibiyetin değerini konuşacaksak, Onur'un kurtardığı veya Caner'in çizgiden çıkartıp, ters kademelerle engellediği pozisyonları da masaya koymamız gerekir.
Oyuncu performanslarını önemsemeyelim hep birlikte. İyileri alkışlayıp, beklediğimizden uzak olanlara anlayışlı olalım. Zor bir sezon geçirdiler ve bir noktadan sonra yanlış kararlar verebilirler.
ABD'de aynı ciddiyeti görelim; yeter… Gerisi gelir zaten…

Oyuncu performanslarını önemsemeyelim. ABD'de de aynı ciddiyeti görelim yeter