Yetiştirme yurdunda üçüncü günüm, cumartesiye denk geliyor. Öğleden sonra gidiyoruz yurda. Hava kapalı. Yurdun içi daha da kapalı. Bir gün önce basketbol oynadığımız çocukların hiçbiri yok ortalarda. Üçünü bir gönüllü anne dışarı yemeğe çıkarmış. İkisini annesi almış. Biri ben oradayken çıkmaya hazırlanıyor. Beşiktaş'ın alt yapısında oynayan başka bir çocuk da zaten antrenman için çoktan yola koyulmuş. Geriye yaşları büyük çocuklar kalmış. Yeniden başa dönüyorum yani. Tanımadığım bir sürü çocuk var karşımda.
DENETLEMEK ZOR
Yurt düzeni çocukları neredeyse tamamen özgür bırakıyor. Yaşları ne olursa olsun çocukların nereye gittiklerine, nereden geldiklerine karışılmıyor. Yurt görevlileri aslında onları denetlemeye çalışıyor ama bu hemen hemen imkansız. "Kapıdan çıkarmasak bacadan kaçıyorlar" diyor bir görevli. 12-18 yaş arası çocukların çoğu, yakınlardaki internet kafelere gidip geliyor. Çıkış ve dönüş konusunda biraz daha dikkatli olunmasını bekliyor insan haliyle. Çocuklar dışarı çıkmak istediklerini söyleyip çıkabiliyor.
MESAFEYİ İYİ KOY
3-4 yıldır aynı yurtta gönüllü annelik yapanlardan biri, gerisini şöyle anlatıyor: "Yaşım genç olduğu için çok zorlandım iletişim kurmakta. Hepsi ergenlik çağındaki çocuklar çünkü. Beni yanlış anlayabilirlerdi. Nitekim bazı üniversiteli kızları yanlış anlamışlar da. İçlerinden bazıları bu kızlardan hoşlanmış, bazıları takip bile etmiş. Mesafeyi iyi koymak lazım." Yurtta başka neler olduğunu da anlatmadan geçemiyor: "Bir keresinde çok sevdiğim öğrencilerimden biri yüzü şişmiş halde derse geldi. Üzerinde is kokusu vardı, kendinde değildi. Hemen yurdun müdürüne haber verdim. Müdür bey gelip öğrencinin bütün kıyafetlerini çıkarttı ve tahlile gönderdi. Sıkıştırdı öğrenciyi, 'Ne oldu?' diye. Tacizden şüphelendik. Öğrencimle aram çok iyiydi, bana anlattı sonra ne olduğunu. Arkadaşlarıyla köprü altında bali içiyorlarmış. Ateşin üzerine bali atıp etrafında oturuyorlarmış. Sonra kavga çıkmış ve dayak yemiş. Bu çocuklar çok sahipsiz. Herkes gönüllü olarak girip çıkabiliyor yurda. Ben eskiden beri gelir giderim yetiştirme yurtlarına. Kasımpaşa Yurdu'na da gitmişliğim var. Orada daha küçük çocuklar var. Bazı yurtlarda dayak atıyorlar çocuklara. Eskiden taciz de çoktu. Haber olunca bu olaylar azaldı."
DUYARLI BİR YÖNETİCİ
Biz konuşurken üç üniversiteli genç geliyor yurda. Amaçları gönüllü ablalık yapmak. Çocukların yaşlarının büyük olduğunu öğrenince hayal kırıklığına uğruyorlar önce. "Ama biz onlara söz geçirebilir miyiz?" diye soruyorlar nöbetçi müdüre. Nöbetçi Müdür Bülent Bey, gönüllü annelerden birinin isim şehir oynamak için geldiğini söylüyor. Her cumartesi günü gelip sadece isim-şehir oynuyormuş çocuklarla. Biri de resmini yapıyormuş çocukların. "Herhangi bir şey yapılabilir burada" diyor Bülent Bey ve ekliyor: "Normalde ben güvenmediğim gönüllüleri yalnız bırakmıyorum çocuklarla. Hatta içeri bile almıyorum kolay kolay. Bir gün biraz sesimizi yükseltsek olay çıkarırlar. Ya da nereden bileyim, çocuklarımızdan birinin hasmı olmadıklarını. O yüzden herkes ince elenip sık dokunmalı." Derken M. görünüyor kapıda. Doğruca yatakhanelere geçiyor koşar adım. Biz de peşinden tabii. Onu dolabına eşyalarını yerleştirirken buluyoruz. Sade bir selamla geçiştiriyor bizi M. "Bugün maç yok mu?" diyorum. "Namaz kılayım da öyle" diyor. Daha sonra ortadan kayboluyor.
SOKAK ÇOCUKLARI...
Bu fotoğraf SABAH arşivinden... Ali Öz'ün görüntülediği çocuklar toplumun en büyük yarası. Tek isteğimiz yurtlardaki çocuklara örnek olmaması...
