Komşuluktan söz ederken gözlerimiz parlar; içimizi tatlı bir heyecan sarar. Hâlâ böyledir. Ama komşulardan; yani ismiyle cismiyle aynı mahalleyi, aynı siteyi veya apartmanı paylaştığımız insanlardan konu açarsak...
İtiraf edin, durum değişir, değil mi?
Dilimizi tutarız çoğu zaman ama canımızın sıkıldığını da saklayamayız.
Çünkü ister muhafazakâr olalım, ister pek modern...
Nerdeyse hepimiz bir ya da birçok komşusundan çekmiştir.
Çünkü zaman değişti, hayat değişti.
Güzel huyların yerini feci huysuzluklar aldı.
"Anlayış" denen güzeller güzeli özellik, kesin ve katı anlayışsızlıklarımıza yenildi.
En beteri de komşuluk dayanışmasının komşunun kafası bozulunca kapıya dayanmasına dönüşmesi, ki hiç azımsanmayacak boyuttadır.

***
Dün Başbakan'ın "komşulardan öğrenci evlerinde olanlar konusunda ihbar var, valilikler gerekeni yapacak" açıklamasından sonra sosyal medyaya baktım. İlginçtir, hem siyaseten hem de bazen yanlış bir alışkanlıkla "muhafazakâr" dediğimiz kesimin genç kadınlarından açık itirazlar geldi.
Anadolu şehirlerinde öğrenciyken komşu ihbarlarıyla başlarına gelenleri, işgüzar apartman yöneticilerinden çektiklerini ve onlar için de en büyük ihbar gerekçesinin "eve erkek alıyorlar" olduğunu anlattılar.
Yani bu işlere bir düzen gelsin diye; "gençlerimize sahip çıkalım" diye komşuları göreve çağırmak hiç olacak şey değil.
***
Düşünüyorum da...
Kim bilir ruhsuz, hoşgörüsüz, hatta açıkça kötü niyetli kaç apartman yöneticisi şimdiden ellerini ovuşturmaya başlamıştır.
Oysa öğrenciler o sözü edilen evlerde nasıl sömürülüyorlar!
Bir aileye en fazla 600-700 liraya kiralanacak dairelerde bin liradan fazla kira ödüyorlar. Gençleri çocuk yerine koymak, hele hele komşuları bu işe karıştırmak yerine esas bu barınma sorununa çözüm getirilmeli.
TOKİ biraz da yurt yapsın, adı ne konacaksa artık, "öğrenci evi" yapsın.
Devlete ait olan yerde devlet kendi kurallarını koysun. Ona kimse itiraz etmez.
Ama özel ev mahremiyetini tartışılır hale getirmekten mutlaka kaçınılmalı!