Fenerbahçe, Manisa'daydı ama Karaman'ın Manisaspor'u kurgusunu sanki Şükrü Saraçoğlu Stadı'nda oynuyormuş gibi çizmişti. Kendi sahalarında alan kapatarak, rakibin kazandığı ölü toplarda kendi ceza alanlarına 11 kişi gelerek dirençli olmak dışındaki tek çözümleri, bir hata beklemekti.
İlk yarım saati Fenerbahçe zorlayarak geçirdi. Pas kurgusunda sıkıntılar yaşıyor ama maçı rakip alana taşıyorlardı. Buna rağmen orta saha oyuncularına şut imkanı yaratmak dışında pozisyona ulaşamadılar. Manisa rakibin hızını kesip, hatalarını çoğalttıktan sonra baskı yaparak tehlikeler de yarattı. Gökhan Gönül'ün yokluğu sadece defansif değil, ofansif aksiyonların da belini kırmıştı. Yabancı kontenjanı Dia'yı da kulübeye atınca Fenerbahçe'nin tempoyu artıracak, maça hız getirecek alternatifleri çok azaldı. Topu koşturacak boş alan yok, olan boşluklara koşu atan yok, Semih ve Niang sırtı dönük oynamak zorunda kalıyor; Alex, Emre ve Baroni ise bu setin arkasına top geçiremiyordu.
Yine de taktik kurguda iki teknik adamın, sahadaki satrancında statüko, ikinci yarı da bozulmadı. Manisaspor'un üstünlüğü yakaladıktan sonra konsantrasyonunu arttıracağına, oyundan düşer hale geldiği anlar, Fenerbahçe'nin riski göze aldığı dakikalarla örtüşünce, önce beraberlik gol geldi, ardından direkle dertleşip gol olmamaya karar veren iki Fenerbahçe hamlesi.

DEĞİŞİM BU KEZ OLUYOR GALİBA
Maçın sonucu kadar, "ruhu" da önemliydi. Eğer kararlı bir yürüyüş başlayacaksa, takım yakaladığı çıkışı sürdürmeliydi. Sadece kazanmak değil, takım gibi oynamak da önemliydi. Kocaman formsuz Niang'ı, Semih ile Alex'e partner yaparak ne kadar doğru yapıyor, bilemiyorum. Maçı tüm top kayıplarına rağmen döndüren, penaltıyı alıp, ikinci golü de yaratan Semih oldu. Alex her pozisyonda sorumluluk aldı, Emre çok istekli oynadı. Kötü diyebileceğimiz oyuncular olabilir ama "saklandı" diyeceğimiz tek oyuncusu yoktu Fenerbahçe'nin. Dört sezondur, ilk kez üç maç üst üste aynı kalbi taşıdılar.
Değişim ve gelişim... Bu kez oluyor galiba...