Fenerbahçe yakaladığı müthiş serinin, akıttığı alınterinin, 17 maç boyunca gösterdiği büyük çabanın, sonbahar rüzgarı önündeki kuru yaprak olmasına izin vermemeliydi.
Böylesine sallantıların, gelen - giden, satılan oyuncuların hengamesi içinde sezonun ilk maçına hazırlandılar. Aykut Hoca, açılış maçının karşısına kendi isimlerinin yazılmamasına gönül koymuştu. Böylesine bir şıklığı bile reva görmeyen, sert tavır ile yürüyeceklerini bildiği halde...
Üstüne sakatlıklar geldi. Emre Belözoğlu ve Gökhan Gönül sadece iki oyuncu değil; 17'de 16'nın çarpan kalbiydiler. Seyircisiniz yok, moraliniz yok, sakatlarınız çok... Sadece umudu "umut" ederek oynamak zorundaydılar. Stadın dışına, maçtan saatler önce yerleşip, şarkıların türkülerin gücüyle, sahadakilere bir kelime yetiştirmenin derdiyle çırpınan taraftarların bayrak takımıydı aslında sahadakiler. Bunun farkındalığını, Cristian'ın attığı gol sonrasındaki Aziz Yıldırımlı şovunda da görüyordunuz. Samandıra'dan hareket anı, aslında "kaldıkları yerden devam"dı. Ortada olan yeni bir sezon değil, ara verilen bir yolculuğun son ve gerçek durağına erişmenin son gayreti... Fenerbahçe camiası futbolcuları ile birlikte alınterini aklamanın peşinde şimdi.

İKİ BEK DE HÜCUMDA YOK
Metin Diyadin hiç çekinmeden dört ofansif oyuncuyu sürmüştü sahaya. Rakibi kabul etmenin büyük hata olduğunu bilerek, tüm pasları kontrollü oynatmaya çalışarak Fenerbahçe'ye bir dakika bile rahat vermedi. Tekke'nin kale ağzından avuta attığı pozisyonda öne geçmeyi başarsa, planlarında sapma olmayacaktı. Onur Tuncer - Gosso ikilisi her teknik adamın kıskanacağı randımanla oynadılar.
Fenerbahçe'de iki bekin de tek bir atak hamlesi olmadığının altını çizelim. Baroni'nin kimlik değişimi pozitif yönde sürüyor. Kaptan daha istimini bulamamış. Semih'in fizik olarak yetersizliği var. Buna rağmen "takım olarak" hareket ediyor, birlikte olmayı başarıyorlar.
Galibiyet çok önemliydi. Bu duyguların yeniden sahaya taşınması daha önemli. 18'de 17 yaptılar, geriye 33 artı altı kaldı.