Son bir aydır, Sivasspor maçıyla başlayan geri sayımı Ankara'da da devam ettiriyordu Fenerbahçe takımı. Karşısına gelip, hesabını kaybetmemek üzere yapan her rakibi gibi Gençlerbirliği de "dört bekli" oyun tarzıyla, tüm defansif tedbirleri alarak sahadaydı. Geçen sene bu tür rakipleri temposu ve iki bekinin oyunu genişletmesiyle çözmeyi başarıyordu Aykut Kocaman. Ama elinde Niang vardı. Her duran topta gedik yaratan Lugano'su vardı. İsteyen bir Alex'e de sahipti... Şimdi ise sadece planları uygulamaya çalışan "sıradan" bir takım oluştu elinde. Bir türlü vitesi arttıramayıp, rakibi hataya zorlayamayan "ağır çekim" oyuncularla devam edebiliyor. Fuat Çapa'nın, Özgür İleri'yi Alex ile eşleştirmesinin yanı sıra, Gökhan ve Ziegler'e de nöbetçi dikmesiyle, Saracoğlu'nda berabere biten Samsun 90 dakikasından kopya çıkardığını da anladık. İlk yarıda biri direkten dönen üç şutuyla gol girişimi vardı Fenerbahçe'nin. İkinci 45'te taşlar daha yerine oturmuş gibiydi. Gökhan daha etkili ve istekli gelmeye başladı. Yine de kilitlenmiş Alex'den rol çalmasını beklediğimiz Emre ve Selçuk, hücum organizasyonunda etkisiz kaldılar. Bienvenu adına yazabileceğimiz tek bir olumlu katkı olmaması da ilginçtir. 65'te gelen Semih hamlesiyle önde top tutup, Alex'i de diğer orta sahalarına ceza sahasına yakınlaştırmayı başardılar. Buna rağmen denemeler etkili değildi. Stoch, Caner, Uğur ve Özer dörtlüsüyle, "sahada altıncı yabancıyı kullanmama" gibi garip bir prensip edinen Kocaman'ın Baroni'nin yerine Selçuk tercihi, böylesine organize bir kilidi çözebilecek kaliteye ulaşamadı.
Takımın Daum dönemine dönüşünü Aykut Hoca başka nedenler ile mazeretlendirmeden, doğru analizler ile bir çözüm yaratmak zorunda. Kimse işlerinin kolay olduğunu söylemiyor. Ama ellerindeki tek silah bu 90 dakikalardaki gövde gösterileri. Artık bu formayı giyemeyeceği belli olanlarda ısrar etmenin de bir anlamı yok.