Galatasaray, son Saracoğlu gösterisini değil, Sivas'a elendiği maçın profilini sahaya getirince, Trabzonspor ipleri eline aldı, ibreyi de lehine çevirdi. Maçın genel özeti aslında bu. Diğer bölümler, inatçı bir mücadeleyi kırmak için sadece Selçuk İnan'ın ayağından gelmesi beklenen bir mucize içindi.
Halbuki Salı günü aynı oyunun provasını yapmışlardı. Öne geçen Sivasspor'un kurgusu da, ısrarı da, rakibi bozmak adına denedikleri de Trabzonspor'un oyununda vardı. Colman ve Zokora'nın doğru koşular ve vazgeçmeden yönettikleri bir orta saha ile, top rakibe geçtiğinde idman ritmine geçen Volkan ve Burak gibi iki eksiğe rağmen takımlarını ayakta tuttular.
İlk yarı bittiğinde, Trabzon İnönü'de Beşiktaş'a tattırdığı hislere, yine bir ortak bulmuştu. Tabela yapmaya yakın oynuyor, hızlı hücum denemelerinde Burak, sağında veya solunda iki alternatif buluyordu. TT Arena'da en az üç oyuncuyla rakip ceza alanına gelmek, böyle bir rakibe karşı oynamaya alışmamış G.Saray defansında denge bunalımı yarattı. Sadace bir duran topta Melo ile rakip kaleyi hedefleyebilen G.Saray'ın, öncelikli hedef olarak Cüneyt Çakır'ı seçip taraftarıyla baskı kurmak istediği anları da gördük.

ÇAKIR EĞİLİP BÜKÜLMEDİ
Sarı kartların havalarda uçuştuğu bu anlarda Çakır; eğilip bükülmeden düdük çaldı.
İkinci yarıyı tek kaleye çevirdi Galatasaray. Ancak beraberliği getiren golü yaratan, bu sezon oyun karakteri haline gelen sürekli denemeleriyle geldi. Fatih Hoca'nın değişiklikleri de sonuç getirdi.
31 golle takım rekorunu egale eden Burak Yılmaz'ın, kendisine verilmeyen paslar için yaptığı isyanı, benzer pozisyonlarda kendisinden pas bekleyen takım arkadaşları yapmadılar. Bütün takım kendisine oynuyor ama o takım için oynamayı, sıfırdan bile kaleyi deneyerek "pas" geçiyor. Bu kadar baskı gelirken, ilerde 10 saniye bile tutamayan forvet tipi olarak, eğer daha da vazgeçilmez olmak istiyorsa, bu kibirinden uzaklaşmayı başarmalı.