Bugün 'Babalar Günü.' Sevgili babamı yitireli on sene oldu. Babamı, tüm çocuklar gibi, kelimelerle sığdırılamayacak kadar çok çok sevdim. O ölmeden önce de, bu sevginin hakkını vermeye çalıştığımı, verebildiğimi düşünürüm. İnsanlara sevgimizi, onları yitirdikten sonra değil de, onlar yaşarken paylaşıp çoğaltabilmek, galiba en değerlisi. Bugün izniniz olursa, özel bir pencere açarak, sevgili babam Sami Ersözlü'yü yitirdikten sonra yazdığım, 'bir gün' adlı şiirimi paylaşmak istiyorum bu köşede. Şimdi sonsuzda uyuyan, tüm babaları sevgiyle, saygıyla anarak:

Bir gün, evvel zaman dışında
Çocuksuluğumun çocuk renkleri
Mardin'de terk edilmiş bir taş
Kadar yalnızdı babamın bakışları

Bir kuyunun sessiz boşluğunda
Kum saatinde o sonsuz hiçliğin
Yaşanmamış günlerin yası için
Ağaçların yaşlı dalları fısıldaşırdı

Şaraptasının, aşk kırmızısını
Erken tamamlanmış yazgısını
İşte göçebe öfkesiyle taşıyan
İnsanlaşmış insandı babam

Dünyanın koca kör gözlerinde gizli
Mutlaka kendi, kendisine ulaşırdı
Mümkün olsaydı bütün ölümlerde
Oğullar dayanacaklarını seçerdi

Hayatın bitimini, varoluşumuzu
Tozlu kasabaların burukluğunu
Şimdi ölümü, annemi ve beni
Seni, bir daha hissediyorum

Kahkahalar artık camla çizilmiştir
Annemiz ölür, öksüz kalırız
Babamız ölür, kendimiz oluruz
Kendimiz olunca yeniden ölürüz