Abdullah Öcalan'ın "Kuyuya atılmış gibiyim; nefes alamıyorum" şeklindeki yakınmalarının tepki yaratmaması mümkün değil. Evlâdını kaybeden şehit anaları, haklı olarak, "Bizim çocuklarımız bir metrekarelik bir çukurun içinde yatıyor" demekte. Bu cümleler hepimizin yüreğine ateş düşürüyor.
Öcalan'ın kışkırtmaları ve Demokrat Toplum Partisi'nin (DTP) katkılarıyla, çocuklar sokağa sürüldü. Diyarbakır, Siirt, Hakkâri, Mersin, Batman, Ağrı, İstanbul gibi illerimizde olaylar çıktı. Diyarbakır'daki eyleme, DTP milletvekilleri Selâhattin Demirtaş, Aysel Tuğluk ve Belediye Başkanı Osman Baydemir de katıldı. Diyarbakır'da, açılan ateş sonucu, maalesef, Dicle Üniversitesi Fen- Edebiyat Fakültesi öğrencisi Aydın Erdem hayatını kaybetti. Bütün bunların sorumlusu, Abdullah Öcalan'dır. Niyetinin, barışı torpillemek olduğu ortada. Beni asıl hayrete düşüren, menfaatlerinin, çatışmanın bitmesinde olduğunu görmekten aciz bir kitlenin, Öcalan'ın bir işaretiyle eyleme kalkışması.
Yassıada'da, 4-5 metrekarelik bir odada, kimse ile konuşturulmadan aylarca kalan Menderes ve Bayar'ı düşünüyorum; içim cız ediyor. Onu seven milyonlar, suskun, gelişmelere boyun eğmişti. Ve Menderes'in asıldığı gün, "Hele bir asın görürsünüz" diye tehdit savuranlar da dahil, yaprak kıpırdamamıştı.
Tabii PKK organize bir güç; DTP örgütlü bir parti. Türkiye, özgür bir ülke. Şartlar o günden bugüne çok değişti. Ama insan, gene de, Öcalan'ın bir sözüyle sokağa dökülenleri görünce kahroluyor. Fertler, kendi menfaatlerinin nerede olduğunu görmekten bu kadar aciz mi? Akıllar, İmralı'ya ipotek mi edildi?