Kırmızı ışığı kolluyorlar. Birden aracınızın camında bitiveriyorlar. Küçücük kız çocukları, kucağında bebekleri ile genç anneler. Ya bir kâğıt mendil uzatıyorlar ya da doğrudan para istiyorlar. Öylesine ısrar ediyorlar ki artık bıktırıyorlar. Genelde tepkiyle karşılanıyorlar. Ama inatla bir başka arabanın önüne atılıyorlar. Başından savmak için elini cebine atanı ya da insafa gelip bir iki lira uzatanı rahat bırakıyorlar.
Günün belli saatlerinde bir kamyonetin arkasında taşınıyorlar. Şehrin zengin denilebilecek semtlerine dağıtılıyorlar. Üstte yok, başta yok.
Daha dün, iftar saatine yakın Çukurambar'da idiler. Çukurambar deyip geçmemek lazım. Ankara'nın yükselen değeri. Birkaç yıl öncesine kadar asfalt şantiyesinin tozu dumanı arasında kaybolan bir küçük mahalle idi. Şimdi milyon liralık daireler, birbirinden lüks lokantalar...
Siyasetçisi, bürokratı, gazetecisi orada.
Son model arabalar restoranların önünde sıralı.
Yakın dönemin sınıf atlayan kesimleri marka kıyafetlerle burada.
Çoğu, oruçlu mütedeyyin insanlar çevredeki mekânlardan birinde.
Ve gözlerimizin önünde o çocuklar.
Perişan haldeler.
Hani bizimkiler biraz rüzgâra çıksa ateşlenir. Onlar, yazın sıcağı kışın soğuğu demeden sokakta. Baş açık, yalın ayak. Ama sapasağlam.
Burnumuzun dibindeler.
Lakin hayalet gibiler.
Ramazan'ın yardım ve dayanışma ruhu içinde sanki yoklar.
Hepsi gören ama gönülden bakmayan gözlerin esiri.
Güce, makama, ihtişama açılan nefis kapıları, bu garibanlar için kapalı.
Belli ki çoğu Doğu'dan, Güneydoğu'dan göç etmişler.
Büyükşehre tutunmaya çalışıyor, hayatın acımasızlığıyla yoğruluyorlar.
Biz Allah'ın rızasını kazanmak için aç kalırken, onlar Allah'ın günü açlar.
Ve her şey belediye başkanının, valinin, sosyal hizmet uzmanlarının gözünün önünde olup bitiyor.
Her gün tekrar ediyor.
Ancak...
Nafile.
İşte böyle bir manzara ile Ramazan'ın son gününü geride bırakarak, gözü, gönlü kör biçimde Bayram'a girdik.