Başbakan'ın "yerli oto üretecek" babayiğidi; ilginç bir profile bürünmeye başladı. Geçen yılki profil; OSD idi. Süre istediler, verildi ve ortaya "neden yapılamayacağına dair" kapsamlı (!) bir rapor çıkardılar.
Başbakan işin peşini bırakmadı; bu defa "Koç" gibi babayiğit modeliyle profil "kişiselleşti" ve "Fiat ile yapılabilir" noktasına gelindi. Şimdi benzer modelde, potansiyel babayiğitler kamuoyunun dikkatini çekmeye başladı.
Gördüğüm, bütün babayiğit profillerinin; "atanmış sanayici" beklentisinde olduğudur. Tamam, otomotiv derin bir sektördür.
Yığınca uzmanlık ve ölçek ekonomisi gerektirir. Fakat bütün bunlar neticesinde ortaya "yerli otomobil iş planı" çıkar ve bunu gerçekleştirene "babayiğit" dememize gerek yoktur. Zira ortada kamunun "babalığı" olsa bile girişimciliğin "yiğitliği" yoktur.
Burada kamunun babalığı ile girişimciliğinin yiğitliği noktasında PPP modeli de konuşulmaya başladı. Kamu Özel Ortaklığı dediğimiz bu modele uygun girişimcilere bakınca; ya "Eflak ve Boğdan'ı da isterem" diyenlerine veya 3'üncü Köprü'ye teklif sürecindeki gibi "zamanı değil" diyenlere rastlıyoruz. Peki bu her iki durumda da "yiğitlik" nerede?
Kamu deyince de Başbakan'ın ve birkaç bu işe gönül vermiş bakan dışındakilerin "yerli marka oto" için ölüp bittiklerini sanmayın. Ortalığın prototipten geçilmediği fakat bunlardan hiçbirinin seri üretime başlayamadığı ortamda kabahatin yalnızca "girişimcide" olduğunu söylemek, insafa sığmaz.
Bana gelen şikâyetlerden ve topladığım bilgilerden yola çıkarak söyleyeceğim şudur:
Nasıl ki yabancı bir devin "yerli üretirsen bozuşuruz" şantajı yaptığı gibi, bazı ekonomi bürokratlarının kendilerine yapılan müracaatlarda "daha da caydırıcı" davrandıklarını biliyorum. Maharet "iltifata tabidir" ve yiğitliği anlatır. Mazeret; iltifat gerektirmiyor.