Bugün İsviçre yolcusuyum. Bayrama denk gelmesi, organizasyonun cilvesi... CERN, İsviçre'deki Avrupa Nükleer Araştırmalar Merkezi'nin adı. Evrenin oluşumuna dair teorilerin dahi denendiği yer.
60 yıl önce kurulmuş 10 bin bilim insanı çalışıyor. Önümüzdeki on yıllarda bilimdeki temel gelişmelere imza atacak deneyler, burada yapılıyor.
Biz mayıs ayında bu platformun resmi ortağı olduk. Ortak üyelik anlaşması CERN merkezinde Türkiye'nin BM Daimi Temsilcisi Ferden Çarıkçı ve CERN Direktörü Rolf Heuer tarafından imzalandı bile. Bu sayede üretilecek olan know how'ın da doğal ortağı olacağız.
Ben bu gelişmeyi son derece önemli buluyorum. Neticede zihnimizi daha iyi bir yarına taşıyacak adımlar bunlar. Bilim insanlarımızın bu platformda kadrolu araştırmacı olarak çalışacak olması dahi çok fazla faydalar sunacak bize.
Bizim Küçükçekmece Nükleer Araştırma Merkezi'miz vardı. Türkiye Atom Enerjisi Kurumu'na bağlı çalışan ama şimdiye dek ne ürettiğini bilemediğimiz nostaljik bir kurumdu.
1980'lerde Çernobil patlayınca bizim büyük gazetelerden biri "Küçükçekmece de patlar mı?" diye manşet atmıştı. O haberler çıkınca haftalarca bu kurumu araştırdım. Gördüm ki bizim Küçükçekmece, patlasa patlasa, can sıkıntısından patlar...
Vesayet çağlarında kendi bilimsel altyapımızı geliştirmediler. Başarılı mühendislerimiz ya intihar(!) etti veya sindirildi, söndürüldü. Makine Kimya'daki ve TÜBİTAK'taki kazaları hatırlıyorum.
Ancak şimdi CERN ile ortaklık kuran Türkiye, neden kendi üniversitelerinden bir veya birkaçını bu işe odaklamaz? Bizim üniversitelerimiz "ne iş olsa yaparım abi" diyen niteliksiz işsiz gibi. Oysa biri de nükleeri dert edinse kendine...
Bugün CERN'de inşa edilen yarının dünyasında, bizlerin nasıl pozisyonlandığını inceleyeceğim. Bizde bu alanda zaten yıllardır çalışan bilim insanlarımızın var olduğunu biliyorum. Köklü üniversitelerimizde atomu kendine iş edinen yerli CERN türü kümelenme sağlayamaz mıyız?