Yeni Türkiye, yeni ekonomi ile at başı gitmek zorunda... Nicelik sorunuyla baş etmek, Eski Türkiye'nin uğraşıydı.
Şimdi nitelik diye bir derdimiz var ve ihracatın cirosu kadar kilogram fiyatı, turist sayısı kadar turist başına harcama, ciro kadar kâra odaklanmak zorundayız.
Tam da bu noktada, kaynak kullanımında eski ve işe yaramaz alışkanlıklarımızın da envanterini çıkarmak gerekiyor. Değer üretmeyen süreçlerden kurtulmadan ekonomi yenilenemez zira. İsraf ile verim arasındaki ayırt burada gündeme geliyor işte...
İsraf ekonomisi; ürettiğinden fazlasını tüketmeyi tanımlıyor. Hatta mümkünse "üretmeden tüketeyim" şiarındaki rantiye kesimleri adresliyor. Geçmiş krizlerin sebepleri arasında israf ekonomisi daima var olageldi. Kazandığından fazlasını harcama, histeri boyutlarına vardı. İsrafın ısıttığı ekonomi, bir süre sonra, diğer dış ve iç faktörlerin de bileşkesinde, kendi krizlerini inşa etti.
Bugün büyüyen ekonomide israf, özel dikkat gösterilmesi gereken bir kavram... Bu yüzden "verim ekonomisi", Türkiye için hayati önem taşıyor. Verimlilik, mal ve hizmet üretiminde kaynakların (emek, sermaye, hammadde, bilgi, zaman) etkin kullanımını anlatıyor.
Kriz lobisi; 4 yıl önce liranın değer artışından rahatsızdı, bu defa değer kaybından endişeli. Cari açığı yönetmek, ekonomiyi soğutmak ve dış ticareti dengelemek adına, kur, iner de çıkar da. Ancak verim, bunların dışında farklı bir alana dikkat çekiyor.
Ciroya odaklı ihracatçı, kelle sayısına kilitlenmiş turizmci, kur desteğiyle bir yere kadar gidebilir. Verim ekonomisi, ihracatın, turizmin "kârlılığına" işaret eder. İthalatın "ikamesine", katma değerli üretime ve sanayinin mal desenine odaklanmamızı anlatır.
Gerek "israf" ve gerek "verim"; Türkiye'nin üretim yapısını sorgulamamızı sağlayacak 2 hayati kavramdır ve herkesin gündeminde ilk sırayı işgal etmelidir. "İnsâfın o yerde nâmı yok mu?" Şeyh Gâlib'e nazire; israfın bu yerde namı olmamalı artık...