Türkiye'de dokunulmazlara dokunmanın ne kadar zor olduğunu bir kez daha gördük. Cumhuriyetin başından beri farklı toplumsal kesimler mağdur edildi, ölümler yaşadı, içeri atıldı ama hiçbiri yaşadığı haksızlıklara karşı sesini duyuramadı ya da duyulmadı...
Çok uzağa değil, sadece 90'lı yıllara gidelim. Bırakın sokak ortasındaki infazları, faili meçhul cinayetleri, Uğur Mumcu gibi laik aydınlardan, Bahtiyar Aydın gibi ordu komutanlarına onlarca insan öldürüldü ve hesabı sorulamadı.
Ama bugün "darbeye teşebbüs" suçuyla yargılanan Ergenekon sanıkları yarattıkları havayla onlardan daha mağdur durumda.
Sivas Madımak vahşeti de, 33 askerin şehit edilmesi de, Gazi olayları da, Danıştay cinayeti de bugünkü kadar toplumu ayrıştıran bir etki yaratmadı.
Anlaşılan üstünlerin hukuku böyle bir şey...
Belki de bu yüzden hukukun üstünlüğüne geçmekte zorlanıyoruz. Yargı sistemi tam oturmadığı, siyaset de normalleşmediği için bu süreçte verilen her karar, toplumsal kutuplaşmayı artırmaya yönelik kullanıldı.
Ergenekon'un başı da sonu da böyle oldu. Tabii darbe girişimcileri açısından bir milat olan bu davada başka tuhaflıklar da var.
Alın eski Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ ve Mehmet Haberal kararlarını... Bir yanda bir gecede tutuklanan bir genelkurmay başkanı, öte yanda neredeyse iki yıl tutuklanamayan hatta profesörlerin tutuklanmayı göze alarak rapor yazdığı bir profesör var.
Bir yanda müebbet hapis, öte yanda 12 yıl. Bugünlerde nereye gitsem bu kıyaslama konuşuluyor. Güçten, yeni bir siyasi dizayndan söz ediliyor.
Garip bir durum... Vicdanları rahatsız eden bu durum toplumu da ayrıştırıyor. Peki, bu nasıl durdurulacak? Elbette hiçbir suç cezasız kalmamalı ama şunu da biliyoruz dünyanın hiçbir ülkesinde sadece ceza ve yargılamalarla sonuca ulaşılmaz. Çünkü asıl yapılması gereken hukukun işlediği bir sistem kurmak ve suç üreten zemini yok etmek.
Bu yüzden yeni bir başlangıca ihtiyaç var. İki bayram arasını her alanda reform ve diyalog bayramına dönüştürmek mümkün.