Tamam kabul. Filmler kitapların yanında tuzsuz yemek gibi, içi boş poğaça gibi (örneğe bak, ey akıl gel bi yanıma takıl) kalıyor.
Hep bir parça eksik gibi geliyor okura.
Kıvam tutmuyor işte.
Yıllık iznimden bir parça kopartmanın coşkusuyla İstanbul'u terk ettim. Dönüşte ilk iş kitabını "hüüp" diye içime çekerek okuduğum "Ye Dua Et Sev"in Julia Roberts'lı filmine gitmek oldu.
Yaklaşık bir senedir bekliyorum bu filmi. Ki beklemekle aram hoş değildir. Değil bir yıl, bir saat bile beklesem kudururum ben. Gençlik işte ne olacak, elbet sular bir gün durulacak (Hah şimdi de kafiye dünyasına daldım, kaç kurtar kendini sevgili okur).
Neyse filme dönelim. Bilmeyenler için özetle konu şu; New York'lu Elizabeth'in her şeyi vardır (kocası, işi, evi), görünüşe göre Elizabeth tamdır yani.
Ancak bu bizim Elizabeth kaşınangillerdendir. "Ben ben değilim dostlar, çekilin kocayı boşuyorum, bu diyarlardan da gidiyorum" der. Boşanmanın peşine perperişan bir aşk hikâyesi de sıkıştırınca artık kimseler onu tutamaz.
Önce İtalya'ya gider. İtalyanca öğrenir, dostlar edinir, tıka basa yemek yer. Sonra dua etmeye ve affetmeye Hindistan'a. Ve finalde sevebilmek için Bali'ye.
Film güzel mi? Evet.
Peki kitabı daha mı etkileyiciydi? O da evet.
Kitabı okuyan filmde hayalkırıklığına uğrar mı? Sanmam. Ben izlerken, okuduklarımı gözümde canlandırmak suretiyle güzel zaman geçirdim.
Kitabı okumayan filmden sıkılır mı? Olabilir çünkü bazı önemli ayrıntılar filmde atlanmış ve akışta sorun var.
Ama şurası kesin; hayatımda böyle bir büfe kuyruğu görmedim sayın seyirciler. Filmin ilk yarısında öyle bir yemek yeniyor ki yutkunan seyirci arada doğru büfeye koşuyor. Kuyruğa girmeyi göze alamadım, susuz kaldım.
Film seyirciye başka bir şey daha yapıyor. Affedemediklerimizi hatırlatıyor. Hayatımızı ucundan da olsa sorgulatıyor. Değişim için kişi önce kendinden başlamalı diyor.
İyisi mi siz gidip "Ye Duat Et Sev"i izleyin.