Bir sokak var Alaçatı'da, köyün arkalarında. Hacı Memiş'e doğru yürüdüğümüz yolda.
Mavi-beyaz kareli örtülü masalar var sağında. Bir kapı var masaların arkasında. Beyaz dantelli örtüsü var kapının.
Kafanı uzatıyorsun içeriye. Harika bir mutfak çıkıyor karşına. Anneannemin mutfağı gibi sıcak, anneminki gibi sevgi dolu, babaanneminki gibi bonkör. Gülümsüyorsun ister istemez, çocuksulaşıyorsun.
Mis gibi kokular yükseliyor mutfaktan. Ortadaki kocaman masanın üstüne büyük büyük tepsilerin içinde yemekler dizilmiş. Otlar, börekler, adını bilmediğim lezzetler... Hepsi taze, hepsi şimdi koparılmış dalından, besbelli hepsi şifa bedenimize.
Sanki yuva, sanki sığınılacak liman.
Kızlar koşturuyorlar içeride. Tatlı bir telaş almış onları eline, çalıyor. Fonda Ege havası. Adı; Asma Yaprağı.
Hayatımda en sevdiğim yerin, 'Alaçat Kırevi'nin yadigârı. Kırevi kapandıktan sonra içim burulmuştu. Alaçatı'ya küsmüştüm. Şimdi Ayşenur Mıhçı Asma Yaprağı'nı açtı, ben de köyüme hasretle döndüm. Kesinlikle Alaçatı'nın en iyi restoranı Asma Yaprağı. Tartışmasız en lezzetlisi, en şıkı, en huzurlusu. Zeytinyağlılar, et yemekleri, pilav, börekler, mantı, otlar... Aradığınız hatta aklınıza bile gelmeyecek tüm Ege lezzetleri orada.
Dünyanın en güzel yeri bir sokak arasında olabilir mi? Yediğimiz en unutulmaz yemek, geçirdiğimiz en anılası gece, ağzımızdan dökülen en güzel kelimeler kaldırıma atılmış mavibeyaz kareli örtünün üstünde yaşanır mı?
Gidin de görün. Canım Asma Yaprağı.