Yazmış olmak için yazılmaz. Sevmiş olmak için sevilmeyeceği gibi. Yazı çıkmaz, duygu çıkmaz. Ikınır ıkınır akmaz. Yazmanın otomatiğe bağlanacak bir halt olmadığını da yazmayan anlamaz.
Zamana karşı yarışırsın. Zaman daraldıkça, daralır, kelimelerden halat yapar boynuna asarsın. Ne demiştim; yazmış olmak için yazılmaz. Sevmiş olmak için sevilmeyeceği gibi.
Sevmek demişken çokça adam var, kadın var sevişmiş olmak için sevişen. Korkarım modern dünyanın âdetinden.
Biliyor musunuz eleme usulü takılmak pek moda bu aralar. Ben de yeni öğrendim.
Üstelik alışkın olduğumuz gibi adamlarda değil kadınlarda. Eleme usulü ne mi? Şehirdeki gözde ve ünlü erkekleri kafanda listeliyorsun sıraları geldikçe, önüne düştükçe eliyorsun. Elemek? Yani elemek işte. Anlayan anladı. Avucuna düşürmek, yatağa atmak, yatağa atmasan da ipe dizmek. Boncuk boncuk adamlar. "Neden yapıyorsun bunu?" diye sordum bir genç kıza. Kız, yirmili yaşlarında. Çok da güzel. Eksiği yok maşallah, eğitiminden, iş hayatına kadar her şeyi ayarında. Belki de fazla. "Eğleniyorum" dedi bana.
Tepeden tırnağa şöyle bir baktım da gerçekten eliyor ve eğleniyor olabilir mi...
Haftada üç beş çık dışarı ele adamları, yakışıklı delikanlıları, diz boncuk gibi sıraya, ardına bile bakma, devam avlanmaya...
Laflar bile değişti, "Çok adam hiç adam" desem anlar mı beni acaba? Ya sonra? Sonra diye bi'şey yok, şimdi var, elde etmenin dayanılmaz keyfi var kızın damağında.
Erkekler de saf saf kız tavladıklarını sanıyorlar. Yirmilerinde bu kızlar. Bilmedikleri, anlamadıkları, görmeyi beceremedikleri çok şey var. Ve ortada kocaman bir gerçek; sistem eleme yanılma sistemi. Yeni nesil kızlar delirdi, ezberleri bitirdi. Erkekler gözüme hiç böylesine silik, sönük ve kukla gelmemişti.
Öyle yani. Bu gidişle bir gün İstanbul'daki bütün yakışıklı ve ünlü erkekler elenecek. Ona göre.