Tam da bitiremediklerimin ortasında donup kalmış ve sonunda hiçbir şey yapmamaya bağlamışken.
Tam da büyük bir iç sıkıntısı ve kaynağı tespit edilememiş bir yorgunlukla harekete geçmek ve geçmemenin arasında boğuluyorken dün Haşmet'in (Babaoğlu) yazısını gördüm. 'Başlayıp da bitiremeyenlere gelsin' diyordu Haşmet.
Hah! bana geliyor yani. Başlamak bitirmenin yarısı değil artık, olsa olsa ıstırabı değil mi? Şimdilerde içimden geçen bu yani.
Haşmet'e göre başlayıp da bitiremeyenlerin sebebi 'inanmayışın ve yeryüzünde varoluşun can sıkıntısı, temelden bir hayal kırıklığı'.
Özellikle 'hayal kırıklığı' kısmına katılabilirim ancak yine de yetmiyor bu tanım bana. Yetse de yetmiyor.
Yapılacak onca iş, üzerine kafa patlatılmış onca proje, toplanıp toplanıp dağılınmış onca toplantı ama çoğu yarım.
Neden? Sadece hayalkırıklığı mı?
Ya da mesela elde ettiklerinin artık haz vermemesi mi? Her seferinde içinde kalan 'Eeee?' hissi mi?
Ya da bir işi bitirdiğimiz saniyede yenisine başlama mecburiyetimiz mi bizi tutuklaştıran?
Dinlenmemekten, kendimizi dinlememekten, demlenmemekten iliğimiz kemiğimiz ağrıyor olabilir mi acaba?
Hiç kutlama yapmadan, tebrikleri almadan, kendimizi takdir etmeden, hak ettiğimizi düşündüklerimize kavuşamadan bilgisayar oyunu kahramanı gibi bir sonraki seviyeye geçmek için koşmaya başlamamız bizi durduruyor olabilir mi?
Ne olabilir ki bu takipsizlik?