Akşam gazetesinden Gülay Atlan, bir hafta sonu söyleşisi için benimle Ortaköy Ertekin'de buluştuğunda bayağı endişeliydim.. Hele konuşmamız nerdeyse 4 saate yaklaşınca, endişem daha da arttı. Bunca kaydı nasıl çözecek, nasıl özetleyecek, gazetenin neresine sığdıracaktı?.. Adeta bir kitap olabilecek "Nehir Söyleşi" yapmıştık..
Geçen Pazar okurken Gülay'ı kutlamak geldi içimden.. Sonra bu işi yazıyla yapmaya karar verdim.. Bunca lafı hiçbir unsuru atlamadan özetlemek, bu işi yaparken konuşmanın lezzetini hiç kaybettirmemek.. Müthiş.. (Ayni Pazar ekinde Mine Akverdi'nin Leonard Cohen yazısı da müthişti.. "Uzun yazı okunmaz" diyenler bu iki çok uzun yazının nasıl bir nefeste okunduğunu görsünler.. Okunacak yazı yazarsan, okunur.. O- ku- nur!..)
Gülay'ın bir sorusu "Megalomansınız..." diyeydi. Yıllar önce ayni soruyu soran Aktüel muhabirine verdiğim yanıtı tekrarladım..
"Megaloman değilim. Megaloyum. Ben çok büyüğüm, bunu herkes bilsin. Hıncal Uluç bu kadar seviliyor, bu kadar okunuyor, bu kadar nefret ediliyorsa, çok büyüktür de ondan.. Başka türlü bir insanın bu kadar sevgi ve nefreti toplamasına imkân yok. Beni tanıyıp da nefrete devam edene pek rastlamadım. Bu yüzden nefret edenlerden çekinmiyorum, üzülmüyorum. Kendimi de çok seviyorum. Çok da büyük adamım. Çok iyi gazeteciyim. Türkiye'nin en iyi gazetecisiyim. Türkiye'nin en iyi köşe yazarıyım. Türkiye'nin en iyi gazetesini de yaparım. Herkese öğretirim bu mesleği.."
Yanıtım tahmin ettiğiniz gibi büyük yankılar uyandırdı. Bizim halkımız böyle konuşmalara alışkın, hazırlıklı değil.. Eleştirenler oldu.. "Mütevazi olmayı öğren" dediler, bazıları..
Şimdi yazım onlara değil.. Bu noktadan itibaren gençlere..
Akşam söyleşimde, bazı şeyleri mümkün olan en kalın, en sert çizgilerle söyledim. Amacım, bu toplumda verilmek istenen çok yanlış bir yaşam tarzına nasıl karşı olduğumu göstermek, gençlerin önüne bir model, hepsinden önemlisi, aşılacak, geçilecek, mağlup edilecek bir hedef koymaktı..
Hayatta gördüğüm en unutulmaz kovboy filmlerinden biri Glenn Ford ve Broderic Crawford'un oynadıkları "The Fastest Gun Alive/En Hızlı Olan Hayatta Kalır" dı. (1956).
Vahşi Batı'da hızlı silah çekmek insanı efsane yapardı. En hızlı çeken olarak adın çıktı mı, gençler bellerine silahlarını koyup peşine düşerlerdi.. "En"i vururlarsa, kendilerinin efsane olacaklarını bildiklerinden..
Bugün genç gazetecilerin böyle bir modele ihtiyaçları var.. Hedefe koyacakları ve "Onu geçmeliyim" diyecekleri.. Hedefteki adamı sevmeleri, ya da nefret etmeleri önemli değil..
Kaç defa yazdım..
Bu ülkede çocuklarımızı "Ben demek ayıptır. Kendini sevmek ayıptır" diye yetiştiriyoruz..
Yanlış.. Bin defa yanlış..
"Biz" dediğimiz şey "Ben"lerden oluşur.. Bu "Ben"ler birer birer değerli değilse, "Biz" on para etmez.. Kendisini sevmeyen sevmeyi bilmez. Sevmeyi bilmeyenin başkasını sevmesi de mümkün değildir.
Mütevazi olmak iyi şeydir. Ama toplumsal yaşamda.. Böyle yaşamda, dünyanın en mütevazi insanlarından biriyim.
Ama iş kişiliğime ve mesleğime gelince, mütevazi olmam söz konusu değildir..
Hiç çekinmeden "En" diye konuşurum.. Önemli olan gerçekten "En" olup olmadığım değildir. Bu benim düşüncem. Başkası da kendisinin "En" olduğunu düşünebilir.. Düşünmeli.. Özellikle gençler, size söylüyorum.. Kişiliğiniz, mesleğiniz ve hedefiniz için "En" demekten korkmayın, çekinmeyin, utanmayın.
"Ben" diyeceksiniz.. Kendinizi seveceksiniz.. Kişiliğiniz ve mesleğinizde kesinlikle mütevazi olmayacaksınız. Kendinizi nasıl düşünüyorsanız, neyseniz onu üstüne basa basa söyleyeceksiniz..
Büyük düşünecek ve kendinize "En" büyük hedefleri seçmekten çekinmeyeceksiniz..
Genç gazeteciler.. Meslekte kendinize bir hedef seçin ve gidin onu yenin..
Günümüzün Vahşi Batı'dan farkı yok çünkü..
Dün olduğu gibi, bugün de, yarın da hayatta kalacaklar, "En hızlılar" olacaktır..
The Fastest Gun Alive!..
