Gene anaların ağlamasını beynimin ta içinde duyarak başladım güne.. Gene baskın.. Gene şehitler.. Tam 24'tüler ben bu satırları yazdığım ana kadar.. Böyle olunca sayı, dikkatimizi çekiyor artık.. Üç, beş oldu mu, sıradan.. Oysa, 30 yıldan beri toplam 30 bine vardı, "Şehit" dediklerimiz.. "Etkisiz hale getirildi" diye açıklananların sayısı da 20 bin..
Yani, 30 yıldan beri bu ülkenin 50 bin anası ağladı.. Bugün oğlu delikanlılık çağına gelen milyonla ana, korkular, endişeler içinde yaşıyor.. Her gelen haberi "Ölüm" sanarak..
Şimdi bu 26 ananın göz yaşlarını en iyi değerlendirecek insanı biliyorum.. Daha dün, onun yüzüne vuran acısını, gözünün hemen altındaki damla olarak bütün gazetelerde gördük. Yığınla köşe yazısı, yorum yazıldı o "Göz yaşı" için..
Başbakan'dan söz ediyorum..
Başbakanın ağlamasından.. Anasına ağlıyordu. Hem de nasıl tesellisi vardı üstelik.. Tam 85 yıl yaşamış, elden, ayaktan, bilinçten kesilmeden, onun bunu eline bakmadan.. Tam tersine evine bakarak.. Toplumun ekonomik en alt katmanlarından birine mensuptu. Oğlunu devlet okullarında güç bela okutabilmiş, belediyede 3 otuz para maaşla işe girdiğinde ne kadar mutlu olmuştu.. Ve işte o oğulun ülkesine başbakan olduğunu, adeta tek başına sürüklediği partisiyle hem de nasıl oy rekorları kırdığını, dünyanın sayılı ve saygın liderlerinden biri olduğunu görmüştü. Bir anne, bir kadın için "Mutlu Yaşam"ın tarifi başka nasıl yapılabilirdi ki..
Başbakan, gıpta edilecek bir yaşamı 85 yıl sonra tamamlayan "Mutlu" anasının ardından duyduğu tamirsiz acıyla ağlıyordu..
Şimdi o başbakan, bin bir umutla doğurup, büyüttüğü, dağ gibi umutlar bağladığı "Aslan" gibi oğlunun şehadet haberini alan ananın "Tesellisiz" acısını en iyi hissedebilecek kişidir..
Devir öfke devri değil.. Devir, kızıp, bağırma, çağırma devri değil.. Devir 30 yıldır 30 bin defa dinlediğimiz, hepsi boş çıkan klişeleri bir kere daha tekrar etme devri değildir..
Devir, bu savaşı bitirme devridir..
Analar, oğullarını, aslan gibi oğullarını bu bitmez tükenmez savaşta kaybetme korkusu ile yaşamak istemiyorlar artık..
Analar, "Bitsin" istiyor..
Kimler, nasıl yapacak, bilemem.. Ama bu savaş bitmeli.. Anaların göz yaşları durmalı..
Savaşın nasıl biteceğini, sırça köşklerde oturup ahkam kesenlere, başkalarının oğulları üzerinden çözüm üretenlere değil, analara sormak lazım asıl!..
Ağlayan analara.. "Yarın ağlama sırası bende" diye sabahlara kadar uyuyamayan analara..