Haber güzel aslında.. Dizi oyuncusu ünlü bir genç kız, ameliyatla erkek olmuş, dizilerde iş yapamaz olmuş, her nedense ve Şişli'de bir pastanede fırıncılığa başlamış.. Hafta sonu bütün gazetelerde vardı bu haber..
Hepsinde ayni fotoğraflar, hepsinde yukarda okuduğunuz iki satırlık bilgi. Tüm haberler birbirinin kopyası..
Tek farkları var.. Hepsinde ayrı bir imza.. Yani bu karbon kopya, "Çok güzel bir haber nasıl piç edilir" rezilliği, özel haber gibi verilmiş, altına bir imza konarak..
Ben o imzası konan gazeteci olsam, kıyameti koparırdım, "Beni rezil ettiniz" diye..
Ben magazin şefi olsaydım ve muhabirim bana haberi böyle getirseydi, o muhabiri kovardım, "Sen gazeteci olamazsın" diye..
Bu kadar ilginç bir haber bu kadar mı şişirme yapılır?.
Yahu Rüzgar'la iki kelime..
Pastane sahibiyle iki kelime..
Oradan gelip alış veriş yapanlarla iki kelime..
Yahu öyle bir haber yaparım ki, tam sayfa yayınlanır. Böyle haber insanın gazetecilik yaşamında bir kere olur. Öyle güzel.. Ama Türk gazetelerinin haline bakın.. Sonra da sorun haâlâ, "Bu ülke insanları niye gazete okumuyor?."

Haa.. Belli haber bir ajanstan gelmiş. O zaman özelmiş gibi imza koymak niye?.
Haber ajanstan geldi, o imzasını koyan adam, pastaneye koşsa ve habere bir iki özel unsur eklese, haberi gerçekten "Özel" yapsa olmaz mı?.
Olmaz, çünkü o zaman gazete oluruz.