Son iki deplasmanda Antalyaspor'un ortaya koyduğu futbolu sadece siyah ve beyaz olarak adlandırabilirim. Sivasspor gibi bir takıma deplasmanda üç gol atan bir takım lig sonuncusundan dört gol yiyorsa bunun adı aymazlıktır.
Sivas'ın tam aksine havanın soğuk olmasına rağmen kar ve güneşin birleşerek sergilediği güzelliğe Elazığ Atatürk Stadı zemini ve Elazığlıların misafirperverliği de eklenmişti.
Zemin konusunda Antalyaspor'un korkusu da kalmayınca kırmızı beyazlıların maça daha rahat başlaması beklenirken yüklenen taraf Elazığspor oldu.
Bordo beyazlı ekip için bu olmak ya da olmamak maçıydı. Bunun bilincinde olan taraftarı ise tribünleri doldurmak yerine takımından umudunu kesmiş olmalı ki maça fazla ilgi göstermedi.
Antalyaspor'da geçen haftaki kadroda tek değişikli kalede Hakan Arıkan'ın yerini alması oldu. Hakan daha maçın başında kurtardığı golde de bu takım için ne denli gerekli olduğunu kanıtladı.
İlk yarıda Antalyaspor belki de bu sezonun en kötü futbolunu oynadı. Ne yapmak istediğini bilen tek adam yoktu desem yeridir. Bilica, İbrahim Kaş başta olmak üzere bu kısıtlı kadrosuna rağmen dört as oyuncusundan yoksun olan, küme düşme korkusunu daha şimdiden bu kadar yoğun yaşayan bir takım karşısında Antalyaspor kendisine yakışan futbolun yarısını oynasa bu maçı rahat ve farklı kazanırdı.
İkinci yarıya biraz daha iyi başladı ve Elazığ kalesinde bu yarının başlarında etkili olmaya başladı.
Herkes Antalyaspor'dan gol beklerken Musa Nizam'ın Sane'ye yaptığı hareket penaltıydı ama Fırat Aydınus sarı kart yerine kırmızıyı çekince ceza da ağır oldu.
Hem Musa Nizam hem de üç puan gitti.
On haftadır gelenin puansız dönmediği Elazığ'dan Antalyaspor'un eli boş dönmesi en azından kadro yapısına yakışmayan bir şey oldu.
Dördüncü golden sonra maçla ilgili yazacak bir şey bulmak da o kadar zor ki… Bu ayıp bu Antalyaspor'a yeter de artar bile…
